Death Note: Echte waarachtige spanning blijft uit

Scholier Light Turner (Nat Wolff) ziet eruit als een goochelaar, met zijn geblondeerde haar en geniepige blik. Tijdens de training van het American-footballteam op zijn highschool verschanst het buitenbeentje zich op de tribune, waar hij tegen betaling het huiswerk van zijn klasgenoten maakt, terwijl hij heimelijk gluurt naar cheerleader Mia (Margaret Qualley). Af en toe kijkt ze wellustig terug: totdat een storm uitbreekt. Iedereen vlucht naar binnen terwijl een mysterieus boekwerk uit de lucht valt, bij Light op schoot.

Dit blijkt de daad van demoon Ryuk (Willem Dafoe): in een ijzige, donkere scène legt dit egelachtige monster, de schepper van het boek, de werking uit. Wie de zogenoemde ‘Death Note’ beheert, kan opschrijven wie hij of zij dood wenst. Zolang je maar het gezicht van het toekomstige slachtoffer kan visualiseren, en er ook even bij vermeldt hoe de persoon om het leven zal worden gebracht. De premisse van Death Note is dus nogal voorspelbaar: het blijkt gaandeweg voor Light een onmogelijke opgave om van het boek af te komen. Dat is kenmerkend voor dergelijke tienerfilms als Death Note, die zijn – denk aan Final Destination – tamelijk fatalistisch. Pubers ontdekken rond deze leeftijd immers hun eigen sterfelijkheid en dat is voer voor filmmakers, evenals de jeugdige onschuld en naïviteit die in Death Note op nogal groteske wijze – het is en blijft horror – wordt gevierd.

Dat begint al bij de lokale pestkop die in opdracht van Light op brute wijze wordt onthoofd (een auto-ongeluk wordt in scène gezet door bovennatuurlijke krachten). In een eerdere scène treft Light de bullebak die zijn slachtoffer ervanlangs wil geven. Mia probeert in te grijpen waarop Light, die op zijn beurt haar wil beschermen, knock-out wordt geslagen. Even later komt hij terecht op het kantoor van de rector, die zijn nevenactiviteiten heeft ontdekt: het huiswerk voor zijn klasgenoten was tijdens het moment suprême uit zijn tas gevallen.

De bovengenoemde scène is exemplarisch voor makers van horrorfilms: de excentriekeling, Light, trekt altijd aan het kortste eind, zoveel is duidelijk. Diegene die juist het geweld heeft gebruikt, wordt subiet vrijgesproken. Maar nu heeft Light een wraakzuchtig instrument in handen waarmee hij ongezien en op afstand kan moorden. Hij begint met de onverlaat die zijn moeder doodreed. Dan is de pestkop aan de beurt. Waarop de zonderling zijn love interest Mia informeert over het boek. Ze glundert, waarop het duo naarstig de namen van lokale schurken noteert.

De wraakzucht maakt gaandeweg plaats voor een zekere moraliteit: Light en Mia ontpoppen zich tot moraalridders. Light noemt hun moordproject Kira, dat is Russisch (en ook Japans, zo blijkt) voor licht: de slachtoffers moeten voor hun finale ondergang optekenen dat ze zijn vermoord door Kira. Zodat eventuele opsporingsdiensten hun heil zullen zoeken aan de andere kant van de wereld. Daar, in Japan in dit geval, komen we dan ook terecht voor een korte omleiding, na een reeks wonderlijke verhaalwendingen.

Het uitstapje naar Japan is overigens niet zo vreemd: Death Note is een remake van een Japanse televisieserie uit 2006. De broers Charley en Vlas Parlalpanides bewerkten dit scenario dat in handen kwam van horrorregisseur Adam Wingard. Wingard, bekend van culthit The Guest (2014) is uitermate bekend met de conventies van het horrorgenre. Hoewel hij zijn eerdere successen, waaronder You’re Next (2009), met Death Note opnieuw niet weet te overtreffen. Echte, waarachtige spanning blijft uit omdat de personages – in het scenario en op het scherm – zo cartoonesk ogen. Zo is de beroepsspeurder die Light en Mia op de hielen zit, een niet onaardige rol van Lakeith Stanfield, een uiterst welbespraakte intellectueel. Die tegelijkertijd snoep eet in een kamer vol computerschermen.

En dan is er dus Willem Dafoe, die in de huid kruipt van Ryuk. Waarmee hij zijn eigenzinnige talent weer eens uit de kast kan halen; hij speelt vooral veel met zijn stem. Het eindresultaat is eerder lachwekkend dan angstaanjagend. Dafoe’s voorkomen – losjes gebaseerd op het monster uit de Japanse reeks – doet tevens denken aan de geestverschijning uit arthousehit Uncle Boonmee Who Can Recall His Past Lives, van de Thaise regisseur Apichatpong Weerasethakul – en dat lijkt ook niet de bedoeling. Dat terzijde: Death Note is evenwel een onderhoudende film, waarin de aanhouder – de excentriekeling – uiteindelijk wint.

De gedachte die na het zien van de film vooral overheerst, ten aanzien van de nog jonge carrière van Adam Wingard, is dat zijn fans smachten naar een nieuwe samenwerking tussen de filmregisseur en scenarist Simon Barret. Hoewel hun versie van The Blair Witch Project vorig jaar hevig teleurstelde, zijn The Guest en You’re Next het bewijs dat het wel kan. Maar Wingard zal binnenkort eerst nog een remake maken, van de Japanse thriller I Saw The Devil (2010). Hij is eveneens aangesteld als de regisseur van het megaproject Godzilla vs. Kong dat ergens in de komende jaren zal verschijnen. Misschien heeft Wingard bijkans, hij is nog maar 34 jaar, last van dezelfde jeugdige naïviteit en onschuld als Light en Mia, ten aanzien van het kiezen van zijn filmprojecten.