De onbetwiste baas

‘Toen ik eind jaren 90 vanuit het niets gevraagd werd voor een rol in The Sopranos had ik geen enkele acteerervaring’, vertelt ‘Little’ Steven Van Zandt, jeugdvriend van Bruce Springsteen en gitarist in diens E Street Band. ‘Ik compenseerde dat met mijn ervaring in een band. Op elkaar aangewezen zijn. Wij tegen de rest van de wereld. Trouw tot de laatste snik. Loyaal zijn aan de baas. Ik had het allemaal al meegemaakt. In een band zitten is net zoiets als lid zijn van een gang. Een bende. Of dus de maffia. Alleen zonder geweld. Tenminste, als je geluk hebt, haha.

’Steven Van Zandt leerde Bruce Springsteen al halverwege de jaren 60 kennen in de ontluikende muziekscene van New Jersey. Ze speelden in de lokale kroegen, probeerden te leven van de schrale gages en droomden van een toekomst als beroemde popsterren. ‘Bruce was lid van The Castilles, ik rommelde wat aan met The Shadows – niet te verwarren met een Brits groepje. Vrijwel iedereen die ik kende, zat in een bandje. Het inspirerende effect van The Beatles bij Ed Sullivan ijlde nog lang na. Ik was al behoorlijk fanatiek, maar Bruce Springsteen onderscheidde zich toen al. Hij was enorm gedreven. Zijn vermogen om zich te focussen en al het andere opzij te schuiven was enorm. Alles moest wijken voor zijn ambitie. Hij schreef als een bezetene, wilde altijd repeteren en leek nauwelijks behoefte aan een privéleven te hebben. Wat hem dreef was duidelijk: geen rockster worden was geen optie.

’John Lyon alias Southside Johnny wordt alom beschouwd als de aartsvader van de New Jersey sound, waar Bruce Springsteen, Little Steven en Bon Jovi de boegbeelden zouden worden. In de jaren 70 kreeg hij ook zelf succes met zijn Asbury Dukes. Bruce Springsteen was toen al een van zijn boezemvrienden. ‘Ik repeteerde met wat vrienden in de Upstage Club in Asbury Park, New Jersey toen ik Bruce voor het eerst ontmoette. Het moet het vroege voorjaar van 1969 geweest zijn. We hadden geen vaste band. Muzikanten spoelden aan, om na verloop van tijd ook vaak weer weg te dobberen. Het viel dan ook nauwelijks op wanneer er een nieuw gezicht opdook. Bij Bruce Springsteen was dat anders. Het begon al met zijn instrument. Toen hij binnenwandelde, hield hij bijna achteloos een prachtige, blonde Gibson in zijn handen. Het was een gitaar waar wij, straatarme muzikanten, slechts van konden dromen.’ Er was nog iets dat een onuitwisbare indruk maakte op Southside Johnny. ‘Bruce was een tengere jongen, maar hij oogde veel groter. Dat had met zijn houding te maken. Hij was heel zelfverzekerd. Toen al had hij het charisma waarmee hij later stadions zou vullen. Dat maakte een diepe indruk op ons, eenvoudige ploeteraars. Het leek zelfs of de tijd heel even stilstond. Hij had nog niets laten horen. Geen noot had hij gespeeld. We wisten niets eens hoe hij heette. Toch dacht iedereen hetzelfde: deze jongen gaat het ooit helemaal maken.

’Vanaf 1975 werd ‘Little’ Steven Van Zandt de vertrouweling van Bruce Springsteen, zijn rechterhand op muzikaal en persoonlijk gebied. ‘Ik hielp hem in die periode met de arrangementen. Het pakte zo goed uit dat het mij een plekje in de E Street Band bezorgde. Bruce bleek ook iemand nodig te hebben waar hij blindelings op terug kon vallen. We vullen elkaar ook goed aan. Hij concentreert zich graag op de meest essentiële dingen. Als een ADHD-type dat nooit volwassen is geworden, fladder ik liever overal tussendoor. Bruce was ook al snel bezig met het creëren van zijn eigen universum. Ik ben altijd meer een band-type geweest.

Lees meer in VARAgids 19 vanaf bladzijde 26.