De grappen in Unbreakable die je had gemist

 

Unbreakable Kimmy Schmidt is een vrolijke, niet al te complexe sitcom, maar toch kan een beetje kennis van de Amerikaanse popcultuur een extra dimensie geven aan het volgen van de belevenissen van de kinderlijk-naïeve Kimmy Schmidt in New York.  Schrijfster Tina Fey heeft haar serie namelijk propvol gestopt met referenties naar films, tv-series en musicals. Ze vliegen je werkelijk om de oren in de snel gemonteerde sitcom.

Daarom volgt nu een klein gidsje, bijvoorbeeld handig voor de niet-musicalkenners, want dankzij Kimmy’s flamboyante huisgenoot Titus Andromedon, een mislukt Broadway-acteur, komen er veel grappen over Broadway-musicals voorbij. De auditie die Titus in seizoen 1 deed voor de musical Spider-Man 2: Too Many Spider-Men, was bijvoorbeeld alleen maar leuk als je wist dat Spider-Man: Turn-Off the Dark (2011) de grootste musicalramp uit de recente Broadwaygeschiedenis is.

Hieronder een lijstje met de leukste popcultuurverwijzingen in de eerste zes afleveringen van Unbreakable Kimmy Schmidt – seizoen 2, nu in zijn geheel te zien op Netflix.

Titus viel eigenlijk op mannen, en Vonda, de vrouw waarmee hij vroeger ongelukkig getrouwd was, viel eigenlijk op magere witte mannen. In een flashback zien we Titus en Vonda een poging doen om te zoenen op de bank, maar op tv staat het satirische Saturday Night Live aan, waar de line-up wordt aangekondigd: de zwarte komiek Tim Meadows (Titus kijkt), de dunne blonde komiek David Spade (Vonda kijkt) en de witte band met zwarte zanger Hootie and the Blowfish (Titus en Vonda kijken allebei).

‘Voor mij zijn er maar drie soorten jams,’ legt Kimmy uit: ‘druiven, Jock en Space.’ De druivenjam mag duidelijk zijn, Jock Jams is een cd-reeks met compilaties van jaren negentig-muziek, en Space Jam is de Looney Tunes-film met Michael Jordan uit 1996.

‘Je kunt maar beter Jennifer Love Hewitt en Phil Rizutto opbellen, want jij bent een spook  geld verschuldigd!’, bijt Titus Vonda toe als ze bij de advocaat zitten om hun scheiding te regelen. Er wordt gerefereerd aan de hoofdrolspelers van tv-serie The Ghost Whisperer, en aan het feit dat de hetero-Titus, toen nog Ronald Wilkerson geheten, legaal gezien dood is.

Jacqueline zoekt een nieuw appartement, maar is niet tevreden: ‘De beschikbare appartementen zijn of te duur of verschrikkelijk. Kijk dan naar dit uitzicht: als ik New Jersey kan zien, betekent dat dat New Jersey mij óók kan zien.’ New Jersey is het eeuwig geplaagde, op het vaste land naast Manhattan gelegen stadje waar New Yorkers zo graag op neerkijken en altijd grappen over maken.

Wanneer Titus wordt aangevallen omdat hij als zwarte man een Geisha, een Japanse vrouw, speelt, wordt hij door zijn vrienden verdedigd met het argument: ‘Aisha Tyler kan toch ook een blanke vrouw spelen in Friends’. Tyler speelde inderdaad een rol in comedyserie Friends, maar gewoon met haar eigen huidskleur, ook al was haar personage misschien nogal ‘blank’ geschreven.

Mimi zegt dat Kimmy eruit ziet als ‘een Jeff Koons-standbeeld van Ronald McDonald’. Jeff Koons is de beroemde postmoderne kunstenaar die bekendstaat om zijn kitscherige beelden vol felle kleuren.

Titus zingt deze hele aflevering zelfverzonnen, ‘klassieke’ musicals. Uit volle borst: ‘O wat een glorieuze ochtend. Ik geef er niet om dat ik nooit mag stemmen, of dat mijn kerk afbrandt terwijl ik zing.’ ‘Wat voor lied is dat nu weer?’ vraagt Lilian verbaasd. ‘O dat is een inmiddels verboden lied uit de zwarte variant van Oklahoma!, getiteld Alabama!.’ Oklahoma! is een Amerikaanse musicalklassieker van Richard Rodgers, bekend om het lied ‘O, what a beautiful morning.’

Nog een lied van Titus: vanachter zijn piano zingt hij dramatisch ‘Als het aan mij lag, Richard, dan zou ik alleen sterven. Opgegeten door de vogels. Alleen.’ ‘Dit komt uit Stephen Sondheim’s Pinocchio’, licht Titus toe, verwijzend naar de beroemde musicalcomponist die bekend staat om zijn intellectuele en zwaarmoedige musicals.

‘Zijn jullie momenteel of in het verleden misschien lid geweest van Arcade Fire?’, vraagt Lillian aan een groepje hipsters, verwijzend naar de Canadese indierockband die inderdaad nogal veel leden heeft (en vaak van samenstelling wisselde).