De 74e Emmy’s: oprechte ode aan televisie

Foto credit: HBO

En toen vond de uitreiking van de Emmy’s – de 74 e , welteverstaan – ineens plaats op een maandagavond. De prijzenavond wordt elk jaar uitgezonden bij een van de vier grote Amerikaanse televisiezenders, en ditmaal was het de beurt aan NBC. En NBC acht American Football – een vaste aangelegenheid op de zondagavond, en het seizoen is net begonnen – belangrijker dan de viering van allerlei andere dingen die óók op televisie te zien zijn. Dus moesten de Emmy’s wijken.

Misschien wel een slecht voorteken, zeker voor de mensen achter Better Call Saul. De fijnzinnige dramareeks van Vince Gilligan en Peter Gould – die dit jaar op triomfantelijke wijze werd afgesloten - ging met lege handen naar huis. Hoewel de stemming opperbest was. Deels te danken aan presentator Kenan Thompson, die met zijn ontwapenende zelfspot de avond opende (‘Televisie is alles wat hebben: Netlix and Chill, Paramount+ en je avondeten in alle eenzaamheid verorberen’). Hierna volgde een dansnummer dat in het teken stond van bekende openingsliedjes: Friends , The Brady Bunch , Law & Order , Stranger Things en Game of Thrones passeerden de revue in deze onvervalste ode aan televisie.

Winnaar van de avond was HBO Max, met 26 Emmy’s - waaronder tien (!) voor het excentrieke The White Lotus - Netflix eindigde tweede met 23 Emmy’s en Disney+ derde met negen Emmy’s. Opvallend genoeg kondigde Warner, het moederbedrijf van HBO Max, gisteren ook een grote bezuinigingsronde aan. Al dit succes levert kennelijk geen nieuwe financiële mogelijkheden op. 

Hieronder een lijst van opvallende winnaars.

Beste regie van een dramaserie: Hwang Dong-hyuk voor Squid Game

Het lag in de lijn der verwachting dat Squid Game met zeven nominaties iets zou gaan winnen, en uiteindelijk ging het geesteskindje van Hwang met maar liefst zes trofeeën naar huis. Engelstalig drama is dus in zekere zin niet meer de norm in het Amerikaanse televisielandschap.

Van de zeven genomineerden in deze categorie waren er dit jaar vijf afkomstig uit The White Lotus : naast Coolidge ook Connie Britton, Alexandra Daddario, Natasha Rothwell en Sydney Sweeney. Coolidge gaf een heerlijk chaotische speech – iets met een lavendelbad waardoor ze uitgedijd was in haar jurk.

Het klopt dat vrouwen – Laura Linney kan er ook wat van – de toon zetten in Ozark en Garner – die zich de afgelopen jaren heeft ontpopt als een talent waar Hollywood niet omheen kan – heeft zeker haar stempel op de reeks gedrukt. Máár: hier had Rhea Seehorn, Kim Wexler uit Better Call Saul , moeten winnen. Vanwege de nuance in haar spel, vanwege sympathie die ze oproept, vanwege de diepte die ze aanbrengt in haar personage. Gemiste kans.

Geen verrassende maar wel een terechte winst. Seyfried kruipt in deze serie van Disney+ op onnavolgbare wijze in de huid van charlatan Elizabeth Holmes. Eng bijna, hoe erg ze uiteindelijk op Holmes begint te lijken.

Ook geen verrassing in misschien wel een van de zwakste acteercategorieën. Keaton steekt er met kop en schouders bovenuit als een aimabele arts die, tegen de achtergrond van de opioïdencrisis, erachter komt dat hij grote fouten maakt.

Het is verleidelijk om een acteur wiens serie is geëindigd iets te gunnen. Jodie Comer had voor haar rol als de vileine Villanelle in Killing Eve meer verdiend. De trofee ging niettemin naar Zendaya, die in Euphoria  ook vrijwel elke aflevering de show steelt.

De grote concurrent van Lee Jung-jae – die overigens een zeer memorabele rol als Seong Gi-hun neerzet in Squid Game – was Bob Odenkirk: de Saul uit Better Call Saul. Odenkirk had net als Seehorn meer verdiend. In Better Call Saul was de acteur op de toppen van zijn kunnen. Kwetsbaar maar trefzeker.

Je moet van Ted Lasso houden, en dat houden de Emmy’s zonder twijfel. In deze categorie had Bill Hader - de maker, hoofdrolspeler en soms regisseur van Barry - moeten winnen. Hoewel Barry soms zo zwartgallig is dat de vraag rijst: is dit nog wel komedie?

Ook hier had Barry moeten winnen.

Het is zeer prettig dat deze dramareeks, die te zien is bij HBO Max, naar huis ging met een van de grote prijzen. Succession is innovatief, geestig en daagt de kijker uit. Pure, gedurfde kwaliteitstelevisie. Hoewel Better Call Saul hier ook had mogen zegevieren – en dan waren er nog concurrenten als het uitstekende Yellowjackets , het cerebrale Severance en de kijkcijferhit Squid Game. We bevinden ons nog steeds in het hoogtij van televisie, zoveel maakten de Emmy’s opnieuw duidelijk.

Alle winnaars zijn hier te vinden.