De 25 beste Comedy Specials uit 2017: Van rommelige TED-talks tot luidruchtige tornado’s

(25) Louis C.K.: 2017
Het MeToo-schandaal bracht ook de weerzinwekkende daden van deze roodharige komiek aan het licht. Wat moet je dan? Hem niet vermelden? Dat voelt ietwat hypocriet. Ik kies voor deze tussenoplossing, onderaan de lijst.

(24) T.J. Miller Meticulously Ridiculous
Oók een MeToo-geval. Deze luidruchtige tornado heeft met recht de meest intellectuele, filosofische special van het jaar. Miller schmiert, tiert en deelt terloops zijn ernstige bedenksels, terwijl hij met een flesje water ouwehoert. 

(23) Judd Apatow: The Return
Apatow is een getalenteerd regisseur/scenarist/producent afkomstig uit de komediewereld. Deze rentree als stand-up komiek, na 25 jaar, voelt stoffig en onwennig aan. Als een rommelige TED-talk.

(22) The Standups
In dit drieluik krijgen drie stand-up-komieken de kans om te schitteren. Deon Cole, een veertiger, steelt de show met zijn dynamische vertelstijl. Mag hij in plaats van Judd Apatow een vol uur bij Netflix?

(21) Aditi Mittal: Things They Wouldn’t Let Me Say
Deze Indiase comédienne zou eens een paar jaar in een gore, smoezelige New Yorkse comedyclub moeten werken, om haar zachtmoedige act iets gedurfder te maken.

(20) Amy Schumer: Leather Special
Feminisme is meer dan grappen maken over je lichaamssappen. Schumers provocatieve stijl is na enkele succesjaren een gimmick geworden. Meer inhoudelijke komediemateriaal zou een oplossing zijn.

(19) Bill Burr: Walk Your Way
De New Yorker die bekend staat vanwege zijn mateloze kritiek op vrouwen, is intussen ook getrouwd. Met een vrouw. Dat maakt zijn aanrechtgrappen – ondanks de rest van zijn geestige repertoire – alleen nog maar pathetischer. 

(18) Chris D’Elia: Man On Fire
D’Elia kan veel kanten op met zijn uiterst expressieve gezicht en zijn boomlange voorkomen. Hoewel hij zich daarmee niet weet te onderscheiden: Man On Fire heeft bij vlagen een kleurloos gehalte.

(17) Marc Maron: Too Real
Het gedweep van deze 55-jarige existentialist is echt voor fijnproevers die getuige willen zijn van een man die middenin zijn midlifecrisis terugblikt op tweederde van zijn leven.

(16) Craig Ferguson: Tickle Fight
Deze Schotse komedieveteraan kiest niet de meest authentieke invalshoeken, maar lacht smakelijk om zijn mislukte grappen over Twitter en zijn verleden als televisiepresentator. En dat is dan weer buitengewoon vermakelijk.

(15) Ari Shaffir: Double Negative
De grappen uit dit tweeluik – twee comedy specials voor de prijs van één – zijn qua effectiviteit nogal wisselvallig: Shaffirs kinderhaat is uiterst geestig, maar z’n gezeur over feministische bloggers is overbodig.

(14) DeRay Davis: How To Act Black
Davis en Kevin Hart waren ooit huisgenoten. De eerstgenoemde werd een gerespecteerd televisieacteur en de laatstgenoemde een wereldster. Dat ligt bij beide komieken onder meer aan de nodige dosis zelfspot.

(13) Trevor Noah: Afraid of the Dark
De specials van de geboren Zuid-Afrikaan zijn coherent, en gevuld met talloze politieke grappen. Toch zou hij nog wel eens vaker de grenzen van het onbetamelijke mogen opzoeken.

(12) Judah Friedlander: America is the Greatest Country in the United States
Friedlander schittert vooral in zijn interactie met zijn publiek, en tijdens zijn droogkomische verhalen. Hij gebruikt zijn uur komedie als een platform om Trump en zijn politiek met de grond gelijk te maken.

(11) Joe Mande’s Award-Winning Comedy Special
Deze nog relatief jonge komiek grossiert in grappen over Joods-zijn, met anekdotes uit zijn jeugd. Maar ook abjecte grappen over seriemoordenaars gaat hij niet uit de weg.

(10) Ryan Hamilton: Happy Face
Hij kan het ook niet helpen, dat hij lijkt op de neef van Jerry Seinfeld. Maar dat Hamilton zich ook nog eens bedient van dezelfde soort alledaagse observaties als de beroemde New Yorker, resulteert verassend genoeg in een geestige avond.

(9) Tracy Morgan: Staying Alive
Morgan overleefde in 2014 een ernstig auto-ongeluk. Het blijkt prima komediemateriaal. Zoals gebruikelijk verschuilt hij zich achter zijn naïeve alter ego, terwijl hij allerlei smakeloze ideeën spuwt.

(8) Rory Scovel Tries Stand-up for the First Time
Komiek Scovel probeert iets nieuws te doen: hij probeert het publiek à la Andy Kaufman te irriteren met nodeloze herhalingen. Zulke heldhaftigheid verdient niets meer dan lof.

(7) Jerry Before Seinfeld
Jerry Seinfeld geeft in de New Yorkse club The Comedy Strip zonder te vloeken een fijn overzicht van grappen uit zijn lange stand-up carrière.

(6) Sarah Silverman:  A Speck of Dust
Silverman etaleert haar politieke engagement – in de vorm van grappen over Donald Trump – terwijl ze ook de persoonlijkere onderwerpen, waaronder haar bijna-dood ervaring, niet schuwt.

(5) Kevin Hart: What Now?
Er wordt weleens neerbuigend gedaan over de arbeidershumor van Hart. Niettemin is hij de enige komiek die met zijn geestige voorstellingen hele American Football-stadions weet te vullen.

(4) Neal Brennan: 3 Mics
Het ongebruikelijke concept van Brennan – het gebruik van 3 microfoons – verdient een notering in deze top vijf: oneliners, spoken word, en aan cabaret grenzende, diepzinnige stand-up komedie wisselen elkaar af.

(3) Jen Kirkman: Just Keep Livin’
Kirkman ageert net als haar collega-komiek Silverman met verve tegen het mannelijke etablissement. Ze heeft een unieke (vrouwelijke) stem, waardoor je naar het zien van haar voorstelling smacht naar meer comédiennes.

(2) Mike Birbiglia: Thank God for Jokes
Deze grappenmaker – die ook bekend is van zijn werk als consultant bij HBO-serie Crashing – heeft zich op Twitter ontpopt tot een messcherpe politieke commentator. In deze nagenoeg perfecte voorstelling beklijft vooral de wijze waarop hij zijn katholieke afkomst ridiculiseert.

(1) Patton Oswalt: Annihiliation
Je moet het durven: een jaar na de dood van je levenspartner het podium op. Knuffelbeer en activist Oswalt doet het zonder scrupules, en vermengt in zijn voorstelling ontroerende momenten met zijn dochter met rechttoe-rechtaan humor.