Dare S01E1-3: Tenenkrommende dialogen en fantasieloze decors

Videoland neemt een dapper risico met Dare, een horrorserie die zich laat omschrijven als een verhaal over ‘de populaire YouTuber Justin die tijdens een YouTube-opdracht in een verlaten gesticht per ongeluk een kwade geest ontwaakt’. Een hele reeks bekende YouTube-sterren zijn te zien in de tienerreeks, die dus ironisch genoeg niet bij YouTube, maar bij Videoland kan worden bekeken. Hoeveel ouders zullen het hun kinderen toestaan om voor deze tiendelige serie met afleveringen van zo’n tien à vijftien minuten, een abonnement af te sluiten bij de VOD-aanbieder? Hiermee wordt volledig voorbijgegaan aan de kracht van het vrije, kosteloze kanaal dat YouTube is, ondanks de vermoeiende advertenties.

Dare is qua opzet dus afgestemd op een jong publiek: de grillige doelgroep waar trends voortdurend onderhevig zijn aan verandering. De keuze voor het vlogformaat – ruim tien minuten durende afleveringen – sluit in ieder geval aan bij het ongeduld van menig millennial – een aflevering van Inspector Morse voelt al snel aan als de pelgrimstocht naar Santiago de Compostella. De korte duur van de afleveringen betekent evenwel dat er weinig tot geen ruimte is voor verdieping van de personages: de kijker maakt meteen kennis met Justin (Jip van den Dool) en Mitch (Yannick Josefzoon) en wordt meegesleurd in een zoektocht naar bovennatuurlijke verschijnselen in de verlaten inrichting.

De twee jongelingen spuwen tenenkrommende dialogen als: ‘Die gekken die hier binnenkwamen werden alleen maar gekker’. En: ‘Sinds het gesloten is, is het gaan spoken. Justin spant op een gegeven moment de kroon, wanneer hij zijn partner in crime aanspreekt: ‘Wat stinkt het hier. Ben je alweer in je broek aan het schijten?’ Zulke armoedige tête-à-têtes bewijzen weer eens hoe Nederlandse scenaristen soms krampachtig omgaan met taal. In Dare lijkt vooral de aansluiting te zijn gemist met het hedendaagse jeugdjargon. Daarnaast is Justin ook nog eens een onuitstaanbare, narcistische verschijning. Ook dat kan toch niet de bedoeling zijn?

Ook de spanning blijft uit. Clichés als een smoezelige pop in een lange wandelgang en een geestverschijning in een spiegel brengen daar geen verandering in, evenals zaklampen die opeens niet meer werken. Justin benoemt in een late wanhoopspoging het tegendeel: ‘Het is hier wel spooky.’ Maar de fantasieloze decors en de droneshots van de bosrijke omgeving van Haarlem, waar is gefilmd, kunnen het kleurloze karakter van Dare niet verbloemen. Opvallend genoeg vindt veel actie – zoals dingen die uit de lucht vallen – plaats buiten beeld. Daarmee wordt de suggestie gewekt dat er geen budget meer was voor goede stunts of special effects.

In Nederland is het echter ook met een piepklein budget mogelijk ijzingwekkende horrorfilms te maken. Een mooi voorbeeld is Kristen (2015) van de Nederlandse regisseur Mark Weistra, met een hoofdrol voor Terrence Scheurs. Naar verluidt werd deze speelfilm, over een vrouw met een naargeestig verleden, geproduceerd voor slechts 10.000 euro. Voor een spannende, doorwrochte formule heb je derhalve geen YouTube-sterren als Holly Mae Brood, Kaj van der Ree, Dionne Slagter en Bibi Breijman nodig. Bekende gezichten zijn geen garantie voor succes. Goede ideeën vaak wel, en daar ontbreekt het in Dare aan.