Crazy Ex-Girlfriend S2: gênant en herkenbaar

‘You can’t call her crazy. You’re calling her in love.’ Rebecca Bunch (Rachel Bloom) lijkt vlak voor de finale van seizoen twee alles te hebben wat haar hartje begeert. Ze is niet meer de gestoorde ex-vriendin die in een opvlieging haar riante advocatenbaan in New York vaarwel zei om te gaan wonen en werken in het slaperige West-Covina, ‘toevallig’ ook de thuisbasis van haar jeugdliefde Josh (Vincent Rodriguez III).

Die ‘ex’ in ex-vriendin mag namelijk doorgestreept, nu Josh ook heeft ingezien dat ze zijn voorbestemd. Maar, zoals het wel vaker gaat in Crazy Ex-Girlfriend, is Rebecca Bunch eigenlijk nog even ver van huis. Want al ziet Rebecca Josh als de sleutel naar al haar geluk – waarom dragen anders alle afleveringen zijn naam? Duh! – nu ze hem eenmaal heeft, is ze nog steeds ongelukkig.

En juist dat is waarom Crazy Ex-Girlfriend één van de beste tv-series is van dit moment. Niet alleen vanwege de even geniale als hilarische musicalnummers (variërend van lollig gênant ‘Ik gaf je een blaasontsteking!’ tot hartverscheurend herkenbaar ‘Jij stomme trut’). Of vanwege de geweldige cast, met al even sterke gastoptredens van Tovah Feldshuh (die we voor het laatst voorbij zagen schuifelen in The Walking Dead), Patti LuPone tot zelfs Dr. Phil.

Maar vooral omdat de serie vol humor en empathie kijkt naar iemand die volkomen in de knoop zit. Eigenlijk is het startpunt van de serie niet eens zo heel anders dan de plot uit Sleepless in Seattle, waar het kennelijk juist heel romantisch is wanneer er vanuit het niets een wildvreemde vrouw voor je deur staat omdat ze je een keer op de radio heeft gehoord. Zolang je er uitziet als een jonge Meg Ryan natuurlijk. Crazy Ex-Girlfriend maakt zich geen illusies. Al beweren Rebecca én haar lijflied (‘Je mag haar niet gek noemen, dit noem je verliefd’) het tegendeel, zulk gedrag is niet romantisch, en zeker niet gezond. De serie is zelfbewust, vooral wanneer Rebecca dit niet kan (en wil) zijn.

Nu kent Rebecca Josh natuurlijk al wel wat langer en intiemer dan alleen van de radio – ze hadden op hun zestiende toch zeker twee maanden een relatie – maar Crazy Ex-Girlfriend laat zien dat Ware Liefde niet de oplossing is. (Echte vriendschap, dat kan dan weer wel). Josh is ook niet de prins op het witte paard, maar iemand met zijn eigen twijfels en gebreken. En zelfs al was hij dat wel, dan nog lost dat Rebecca’s eigen problemen niet op. Zoals de Engelse uitspraak gaat, ‘Wherever you go, there you are’ (Waar je ook naartoe gaat, daar ben je dan).

Hoe graag we ook Emma Stone in La La Land willen zijn, uiteindelijk zijn we zelf meer als Rebecca Bunch, inclusief obsessies, onzekerheden, blaasontstekingen, en de wil een beter mens te zijn. En daarom houden we van haar.