Interview met Charlotte Nijs

Mijn kennismaking met Charlotte Nijs is in de kantine van AVROTROS, net buiten het Mediapark in Hilversum. Zij zit midden in de fotosessie die de beelden bij dit verhaal gaat opleveren, sterker nog, ze is door de fotograaf tegen een wand van planten en andere groene wildgroei gedrapeerd. Junglefever aan de Witte Kruislaan. Als we twintig minuten later zitten, vlak bij diezelfde wild- begroeide wand, vraag ik haar of dit iets is waar ze van geniet, fotosessies, een visagist binnen handbereik. ‘Nee, niet speciaal. Ik interview ook liever anderen dan dat ik zelf geïnterviewd word. Aandacht komt er gewoon bij, als je veel op tv bent, maar ik kan daar wel mee omgaan, geloof ik. De eerste keer dat het me echt overkwam was toen ik meedeed aan Wie is de Mol?, maar toen was het corona, er was niemand op straat, en dus heel rustig.’

Dus er keken vast héél veel mensen.

Ja, maar niemand mocht de straat op, dus ik werd door niemand herkend. Het werd uitgezonden begin 2021, toen was er weer een lockdown. Ik was echt gewaarschuwd: ‘Je kan niet meer normaal naar de supermarkt lopen dit en dat...’ maar er wás niemand in de supermarkt. En ik moest zelf kneiterhard werken, want het was middenin corona en ik was politiek verslaggever (voor Hart van Nederland) dus ik heb al die aandacht helemaal gemist.

En waar we nu zijn is nieuw voor je?

Ja, ik was zes jaar politiek verslaggever bij SBS en sinds een maand ben ik presentator van het opiniepanel bij EenVandaag. Ik zat eigenlijk zes jaar lang bij de Tweede Kamer, rende rond van het Binnenhof naar ministeries, en bij mensen thuis door het hele land.

Dus wat je deed is politici bevragen en ondervragen, opzoek naar politiek nieuws of een uitspraak die wat teweegbrengt. Hoe groot is dan de stap die je gemaakt hebt? Opiniepeilen lijkt mij iets heel anders dan de macht bevragen?

Uiteindelijk komt het wel op hetzelfde neer, want ik probeer de stem van de mensen thuis te laten horen. Dus ik deed dat door voor hen op te komen, en verhaal te halen bij politici, of ik doe dat door de kijker te laten weten wat Nederland ergens van vindt. En uiteindelijk moet de politiek daar ook mee aan de slag. 

De kern van wat we deden bij Hart van Nederland is naar de mensen thuis gaan, horen hoe mensen geraakt worden door de politiek, in hun portemonnee, of in hun wijk; gewoon Jan-op-zijn-leren-bank in Schubbekutteveen die was geraakt in zijn zorgtoeslag, of in zijn veiligheid. Die stond dan voor een probleem waar heel veel mensen mee te maken hadden. En ik ging dan, met dat probleem, naar de politiek om te vragen hoe dat kan, dat Jan zo in de penarie zit, wat gaan ze eraan doen.

Wat ik in politieke interviews bij ‘Spijkers...’ merk, is dat politici best dat gesprek aan willen gaan en willing zijn zich op problemen aan te laten spreken, maar je niet echt antwoorden krijgt.

Dat klopt, het is vervelend als je er helemaal niet doorheen komt. Soms dacht ik: ik had net zo goed kunnen vragen naar de lunch van vandaag. Dan had ik hetzelfde verhaal gekregen, want dat is wat ze die dag willen vertellen. En als je doorvraagt krijg je dat antwoord nog honderd keer, want ze hebben allemaal geleerd dat ze voet bij stuk moeten houden. Dus als ik binnen een partij meerdere politici vragen stelde, omdat er een heikele kwestie was, dan was precies afgesproken wat de lijn was en wat er wel en niet gezegd werd.

Lees verder op blz. 10 van VARAgids 5.