Column: verkeerd gecast

Afgelopen week werd bekend dat actrice Kristen Bell ( Veronica Mars ) niet meer de rol van Molly zal vertolken in de animatieserie Central Park. Ze zal voortaan een andere rol vervullen in de show die draait om een parkbeheerder die met zijn gezin in de groene idylle woont in Manhattan. Waarom? Molly is de dochter van een witte vrouw (gespeeld door Kathryn Hahn) en een zwarte man (Leslie Odom Jr.). Oftewel, ze is dubbelbloed. Daarom zetten critici afgelopen januari tijdens een bijeenkomst voor televisiemakers en televisiejournalisten al hun vraagtekens bij de keuze van showrunner Loren Bouchard (ook bekend van Bob's Burgers ) om Bell in deze rol te casten.

Bouchard was toen nog vastberaden: 'Bell zal Molly spelen op eervolle wijze. We konden Molly niet wit maken of Kristen dubbelbloed, dus gingen we ermee door.’ Ik moet bekennen dat het mij ook niet was opgevallen. Ik vond Central Park een verfrissende titel in het karige aanbod van Apple TV+ en schreef een positieve recensie. Ik zag het dus totaal over het hoofd, terwijl ik regelmatig over dit onderwerp schrijf en zelf dubbelbloed ben: Algerijns en Nederlands. Niet lang geleden zag ik nog de documentaire The Problem with Apu, over het Indiaas-Amerikaanse personage uit The Simpsons. Deze winkeleigenaar werd jarenlang vertolkt door de witte komiek Hank Azaria.

Komiek Hari Kondabolu kaart in The Problem with Apu aan hoe problematisch het is als een wit persoon een niet-wit persoon speelt. Dat heeft natuurlijk te maken met een historisch privilege: hoe witte mensen eeuwenlang niet-witte mensen hebben gespeeld. En hoe dat niet alleen racistisch is, maar daarnaast ook nog eens bijdraagt aan een gebrek aan inclusiviteit; een gebrek aan gelijke representatie. Dit is evenwel een fenomeen dat voor witte mensen – en voor mij klaarblijkelijk ook - moeilijk te begrijpen is. Omdat ze er niet onder lijden.

Dit doet denken aan de discussies rondom Zwarte Piet, waarbij witte voorstanders steevast proclameren dat het een onschuldige kindertraditie is en dat niemand er last van heeft. Zouden ze weleens zwarte mensen naar hun ervaringen met deze traditie hebben gevraagd? Waarschijnlijk niet. Het is niet dat Zwarte Piet opeens racistisch is. Het is dat we het geleidelijk zijn gaan onderkennen, wat betekent dat ook minderheden worden gehoord. Dat is tegelijk natuurlijk ook het probleem bij Central Park: een komedie die wordt geschreven door witte mensen (Bouchard, Josh Gad en Nora Smith). Er zit geen persoon – of personen, nog beter - van kleur aan de schrijverstafel die de koers eventueel kan wijzigen.

Een persoon van kleur had direct aan de handrem getrokken en de makers van Central Park meegedeeld dat voor de rol van Molly uitgekeken moest worden naar een actrice die dubbelbloed is. Waarmee maar weer eens wordt aangetoond hoezeer de entertainmentwereld in dat opzicht een wit bastion blijft. Een animatieserie maken over een divers gezin is pas prijzenswaardig als er ook mensen van kleur meedenken over de vorm en de inhoud. Maar de rijen blijven vooralsnog zo goed als gesloten. Terwijl televisiemakers de kritiek op Central Park júist als een kans moeten zien.