Column Sinan Can: Vier jongens

Afgelopen week was het de dag tegen mensenhandel, een dag die Europese lidstaten ertoe moet bewegen om beleid te ontwikkelen tegen deze vorm van moderne slavernij. Ik moest terugdenken aan een verhaal uit 2016 toen we op de grens waren tussen Tunesië en Libië, waar we vier Nigeriaanse jongens tegenkwamen in een verlaten kippenboerderij. Op zoek naar een beter leven hadden ze de Sahara getrotseerd. Wekenlang liepen ze. Het vooruitzicht op een mooier en beter leven hield ze op de been én in leven. Ze kregen ieder 700 dollar mee, het minimale bedrag dat nodig is om met behulp van een mensensmokkelaar de oversteek naar Europa te kunnen maken. Hun familieleden en dorpsgenoten schraapten de grote bedragen bijeen door kostbare bezittingen te verkopen. Wanneer de jongens de overkant zouden halen en daar een leven zouden opbouwen, konden ze hun familieleden en dorpsgenoten het in veelvoud terugbetalen.

De vier waren de hoop van het dorp, mislukken was geen optie, het lot van het hele dorp hing af van hun overtocht. Na acht weken woestijn kwamen de vier jongens uitgedroogd aan in Libië, een dag later zaten ze al met bijna honderd man op een kleine boot richting Italië. De vier leken het te gaan redden. Maar al na een paar kilometer op zee kapseisde hun boot. Ze werden uit het water gevist door de Tunesische kustwacht. De Tunesische overheid had de jongens opgedragen het land te verlaten en terug te gaan naar Nigeria. En hier zaten ze, illegaal ondergedoken, in een oude kippenboerderij. Ze waren al hun geld kwijt en wilden opnieuw aan geld komen voor de overtocht. De jongens waren rond de zestien jaar oud.  Ze hadden geen geld, geen ouders, geen eten meer. Toen ik tegen ze zei dat het leven in Europa voor vluchtelingen ook zwaar was, vielen ze alle vier stil. De oudste van het stel schoot vol. Er zijn dagen dat ik aan ze terugdenk, hoe zou het ze zijn vergaan?

Meer Sinan Can? Lees iedere week zijn column in de VARAgids!