Column Sinan Can: Kees Driehuis

Onze paden kruisten zich in de zomer van 2005. Door een bijdehand mailtje mocht ik op gesprek komen bij de VARA. Kees Driehuis zat achter zijn bureau, keek me vriendelijk doch streng aan en ik dacht: wat ga ik nu zeggen? Een mailtje tikken is toch makkelijker dan dit journalistieke zwaargewicht vertellen wat ik hier kom doen. Het werd een fijn gesprek over wereldproblematiek, onrecht en de journalistiek. Er werd ook gelachen in de kamer en een paar maanden later mocht ik als junior researcher aan de slag bij het grote Zembla waar Kees eindredacteur was. Werken bij Zembla was een jongensdroom en opeens zat ik – net twee jaar in de journalistiek – tussen ervaren journalisten. Het waren zeven prachtige jaren en dat kwam vooral door Kees, een strenge leermeester, maar ook journalistiek scherp en erg moedig. Al die keren dat ik dreigde te vallen of struikelen, stond hij achter me en hield hij me stevig vast als een zorgzame vader. In een mediawereld met vele grote ego’s, statusgevoelige en bange mensen, met functionele vriendschappen en mensen die je elk moment kunnen laten vallen, was dat uniek. 

Kees Driehuis was een verademing en niet bang om keer op keer zijn hoofd op het hakblok te leggen voor een ander, de macht aan te pakken waar die zich ook bevond. Vaak stormde hij de redactie op met empathische woede over het lot van mensen die het moeilijk hadden in Nederland. Hij werd mijn grootste inspirator en motivator in het vak. Het is nu alweer twee jaar geleden dat deze tegendraadse man ons heeft verlaten en ik mis hem elke dag. Zijn moed, die oprechte woede, zijn journalistieke scherpte, zijn integriteit en zijn humor. Op de dagen dat ik met een journalistiek of ethisch dilemma zit denk ik vaak aan Kees – wat zou hij doen? Het antwoord is dan zo integer mogelijk werken en nooit bang zijn. In het gebied waar mijn ouders vandaan komen zeggen ze: er zijn mensen die je in de aarde begraaft en er zijn mensen die je in het hart begraaft en een leven lang met je mee draagt. Kees ligt begraven in mijn hart, ik draag zijn journalistieke fakkel en hoop deze door te geven aan een nieuwe groep jonge journalisten.

Meer Sinan Can? Lees iedere week zijn column in de VARAgids!