Column Sinan Can: Cherry Duyns

Het was naar aanleiding van de documentaire Vreemder dan fictie, in het kader van themaweek 70 jaar Nederlandse tv, dat ik een van de beste documentairemakers van Nederland ‘in het echt’ ontmoette. Hoewel ik bijna zijn hele oeuvre kende, had ik Cherry Duyns nooit in levenden lijve ontmoet of gesproken. Op de school voor Journalistiek in Tilburg had ik een favoriete docent, Joop Fleuren. Fleuren was kenner van documentaires en degene die de liefde voor documentaires bij mij heeft aangewakkerd.

Jaren later, inmiddels afgestudeerd en werkzaam in Hilversum, ging ik lunchen in de VARA/VPRO-kantine en daar liep hij, een van de grootmeesters van de Nederlandse documentaire: Cherry Duyns, de documentairemaker waar ik zo tegenop keek. Ik wilde niets liever dan bij hem stagelopen. Want voor mij behoort Duyns, samen met Joris Ivens, Johan van der Keuken, Bert Haanstra en Heddy Honigmann, tot de groten in Nederland. Ik heb lang getwijfeld of ik hem zou aanspreken, maar durfde het niet. Waarom niet? Misschien was ik bang dat iemand dan gaat tegenvallen.

Nu, 18 jaar later, mocht ik hem dus in Theater De Roode Bioscoop in Amsterdam interviewen over het vak, zijn drijfveren en keuzes. Het werd een lang en inspirerend gesprek van anderhalf uur. Er is maar een fractie van het gesprek opgenomen in de documentaire, de rest koester ik zelf. Na de bijeenkomst had ik spijt dat ik Cherry 18 jaar geleden niet heb aangesproken.

Voor wie niet bekend is met het werk van deze grootmeester, hierbij een paar kijktips: De droom van de beer (2001, Prix Europa), Levensberichten (1987, Zilveren Nipkowschijf), De wording (1988, Gouden Kalf), Laatste getuigen (1991) en zo kan ik nog wel even doorgaan. 

In NRC Handelsblad werd de drijfveer van Duyns prachtig gedefinieerd als ‘een onvermogen tot onverschilligheid’. En zelf zegt hij over zijn documentaires: de wereld kunnen weerspiegelen in een dauwdruppel.

Meer Sinan Can? Lees iedere week zijn column in de VARAgids!