Column Sinan Can: Paul Witteman

In november 2004 werkte ik als jonge redacteur bij de NPS, nu NTR. Begin van die maand werd Nederland opgeschrikt door de brute moord op columnist/cineast Theo van Gogh. Ik werd gevraagd om mee te werken aan een thema- uitzending met de titel: Hoezo Jihad? In de uitzending werd er gedebatteerd over waar moslims stonden in Nederland na de moord op Van Gogh. Voor de presentatie van deze tv- uitzending waren Paul Witteman en Prem Radhakishun gevraagd. Het was mijn eerste ontmoeting met Paul, mijn grote voorbeeld in het vak. Ik vond het indertijd erg spannend om hem te ontmoeten, misschien ook wel uit angst dat hij zou tegenvallen. Ik heb weleens meegemaakt dat je iemand heel hoog hebt zitten en dat nadat je kennis met hem of haar hebt gemaakt de liefde ook meteen bekoelde, omdat iemand onaardig, arrogant of ongeïnteresseerd was. Maar gelukkig was Paul precies zoals ik verwachtte: een serieuze journalist, warm, scherp en ook grappig. En hij was – samen met Sonja Barend, Kees Driehuis en Hanneke Groenteman – de reden waarom ik heel graag bij de VARA wilde werken.

Paul Witteman is ergens rond mijn geboortejaar begonnen met journalistiek en nu ruim 45 jaar later is hij helaas, maar ook begrijpelijk, aan het afbouwen. Nadat hij onlangs stopte met Podium Witteman werd bekend dat hij volgende week

de Ere Zilveren (voor mij platina) Nipkowschijf krijgt. Volledig terecht! De meesterinterviewer is bezig met z’n afscheid – rust heeft hij meer dan wie dan ook verdiend. Het liefst zou ik Paul Witteman willen klonen en elk medium er één cadeau doen, zodat we tot het einde der dagen naar hem

kunnen kijken en luisteren. Na zestien jaar bij VARA en BNNVARA vertrekt na Kees, Hanneke en Sonja nu ook de laatste der Mohikanen. Een groot gemis.

Meer Sinan Can? Lees iedere week zijn column in de VARAgids!