Column Sinan Can: Nassim

Onlangs reed ik – voordat ik op reis zou gaan voor een nieuwe serie – naar de vuilstort van de GAD in Nijmegen om wat oude spullen weg te gooien. Het deed me terugdenken aan Nassim, een vuilnisman die ik een aantal jaren geleden ontmoette in de Egyptische hoofdstad Caïro. In zijn aftandse busje reed ik met Nassim door de smalle straten naar zijn vaste ophaaladressen.

Nassim was een man van begin dertig die voortdurend glimlachte. Terwijl we samen het dagelijkse afval ophaalden, vertelde hij dat hij al de derde generatie vuilnisophaler was in zijn familie. Elke dag bad hij tot God dat zijn twee kinderen dit werk niet meer zouden hoeven doen. Zijn vrouw was zwanger van hun derde kind. Ze was ziek. Nassim is een Egyptische christen en voor haar brandde hij een kaarsje in de nabijgelegen kerk, in de hoop dat God het leven van zijn vrouw zou sparen.

Vuilnisophalers worden in Egypte Zabaleen genoemd. De Zabaleen vormen de onder-kant van de samenleving. Met zijn busje, hoe aftands ook, had Nassim het iets beter dan andere vuilnisophalers. De meesten moeten het afval met een kar ophalen, die ze de hele dag door de straten van stad duwen. Met tienduizenden collega’s werkt Nassim in de afvalsector van Caïro en elk jaar wordt het leven moeilijker voor hen. Op mijn vraag wat hij verdiende, antwoordde Nassim dat hij omgerekend zo’n 45 euro per dag kreeg. Ik zei dat ik dat heel erg weinig vond, maar hij was er tevreden mee: ‘We zijn God ook voor dit beetje geld dankbaar, zolang ons gezin maar gezond is.’

Samen met Nassim gooide ik grote, zware zakken vuilnis op de wagen. Hij bleef glimlachen, terwijl ik keek naar zijn kapotte handen. Wanneer het busje vol zat, reden we naar de grote vuilnisstortplaats. Onderweg zei Nassim: ‘Mijn familie heeft al drie generaties lang geen lente gezien, hopelijk beleven mijn kinderen die wel.’ Even verdween zijn glimlach.

Meer Sinan Can? Lees iedere week zijn column in de VARAgids!