Column Sinan Can: Mohammed

Elke keer als ik in de Iraakse hoofdstad Baghdad ben, bezoek ik een aantal vaste plekken. Zo ook afgelopen week weer, want we zijn in Irak voor het laatste deel van de documentaireserie Op zoek naar het paradijs. Bij de oude boekenmarkt bevindt zich café Shahbandar van de lieve, oude Mohammed. Hij heeft de naam van zijn café veranderd in De Martelaren, nadat een aantal jaar geleden IS met een auto vol bommen tegen zijn gevel aan is gereden. Door de explosie zijn vier zoons en een kleinkind van Mohammed omgekomen. Jaren geleden ontmoette ik hem en nu wilde ik zien of hij nog leefde, want Mohammed is op leeftijd. En daar zat hij achter zijn vaste tafeltje, glimlachend bij mijn binnenkomst. Hij wist nog dat ik jaren geleden opnames heb gemaakt in zijn café. Het café ziet er al ruim 80 jaar hetzelfde uit sinds zijn vader ergens eind jaren 30 opende. Ik ga op een van de banken zitten en drink thee terwijl er allerlei kleurrijke mensen om me heen zitten die verkoeling zoeken van de hitte. Het is 48 graden buiten. Mohammed kijkt nog steeds intens verdrietig, de foto’s van zijn geliefde zoons en kleinkind hangen op een rij aan de muur. Zijn vrouw is kort na de dramatische gebeurtenis overleden van verdriet – haar hart kon de pijn niet meer verdragen en is ermee gestopt. Als ik aan de oude man vraag hoe het met hem gaat, zegt hij: ‘Ik adem, dus ik leef. Maar ik ben wel moe en wacht op eeuwige rust, dan kan ik herenigd worden met de mensen die ik het meest mis.’ Terwijl hij dit zegt, worden zijn ogen nat en geef ik hem een knuffel. Ik verander meteen van onderwerp en vraag hoe het gaat met de weeskinderen die hij ondersteunt. Hij heeft troost en rust gevonden in het financieel ondersteunen van deze kinderen: elke maand staat hij een deel van de winst van zijn goedlopende cafétje aan ze af.

Meer Sinan Can? Lees iedere week zijn column in de VARAgids!