Column Sinan Can: Halil

Als je aan Zweden denkt dan denk je aan een rustig en vredig Scandinavisch land, prachtige natuur en een beetje een saai land. Net buiten het centrum van Stockholm ligt de wijk Rinkeby, met de metro ben je er in twintig minuten. Waar het in de hoofdstad Stockholm allemaal supergeordend en rustig is, lijkt het hier alsof ik een ander land terecht ben gekomen: betonnen flatgalerijen in zeer slechte staat en overwegend mensen met een migratieachtergrond. Zonder een goede gids in de wijk kun je grote problemen krijgen en dat is toch wel nieuw voor mij. Daarom staat Halil me op te wachten bij het station van Rinkeby. Halil is een Turks-Zweedse jongen die geboren en getogen is in deze wijk, waar al jaren grote bendeoorlogen woeden en wekelijks mensen worden neergeknald.

Halil is halverwege de twintig, goedlachs en hij praat graag. Zonder ook maar iets te vragen begint hij te vertellen: over zijn leven, over de worstelingen in deze wijk. Wandelend door de wijk maakt hij een mooie analyse van wat er gaande is in Zweden. Aangekomen bij zijn oude basisschool is voor hem het moment mij te vertellen dat hij geen vader en moeder heeft. Beide ouders zijn omgekomen bij een auto-ongeluk toen hij 8 jaar oud was. Zijn ouders waren op vakantie in Turkije en zijn oudere zus zat achter het stuur. Een dramatisch ongeluk waarbij vader, moeder, oom en nicht omkwamen, zijn zus overleefde het. Zij moest, los van het schuldgevoel wat ze had, ook nog als 19-jarige zorgen voor vier minderjarige kinderen in een problematische wijk. Halil lacht niet meer en praat zachtjes en ik weet even niet wat ik moet zeggen. ‘Mijn zus is mijn grootste heldin. Ze heeft het er nog steeds moeilijk mee, maar ze heeft het geweldig gedaan.’ Er valt een stilte en we lopen weer een stukje door Rinkeby, dat door de inwoners zelf de vergeten wijk wordt genoemd.

Meer Sinan Can? Lees iedere week zijn column in de VARAgids!