Bescheidenheid siert de Jens - Column

Er ging een klein schokje door me heen toen ik las dat Ellen Jens was overleden. Domweg omdat ze veel voor me betekend heeft. Nee, niet persoonlijk, maar gewoon als televisiemaker. Ze heeft mijn jeugd onbedaarlijk opgevrolijkt. Samen met Wim T. Schippers, Wim van der Linden, Gied Jaspars en Ruud van Hemert, het creatieve kwartet achter Sjef van Oekel, Fred Haché en Barend Servet. Een onnavolgbaar soort televisie dat bijna niet meer uit te leggen is aan een huidige generatie en ons ontregelde en vrolijk maakte. Domweg omdat het super flauw en fucking briljant tegelijk was. Volle studentenkroegen citeerden Van Oekel woordelijk en waren leeg als het programma op tv was. En Ellen zat hierachter. Als producent en als regisseur. Uit alle artikelen die afgelopen week verschenen blijkt hoe goed ze was en vooral: hoe bescheiden. 

Na deze baldadige periode maakte ze ook nog het nooit meer geëvenaarde boekenprogramma Hier is... Adriaan van Dis, de zeer prettige Plantage met Hanneke Groenteman en Jiskefet natuurlijk. Volgens Michiel Romeyn was zij de grote spil van dit programma en was er zonder haar absoluut geen Jiskefet geweest.

Ooit sprak ik Ellen op een vaag televisiefeestje. Ik wist wie ze was en wat ze voor de Nederlandse televisie betekend had. Geen woord daarover. Ze stelde vragen en ik kan u zeggen dat dat vrij uitzonderlijk is in dit vaak redelijk egocentrische wereldje. Meestal memoreert men over eigen successen van twee eeuwen terug. Ellen niet. Bescheiden, aardig, bijna koninklijk. Daarom ging er een klein schokje door me heen bij dit verdrietige bericht.