Column: Jodie Foster verovert – eindelijk - de tv

Jodie Foster won vorige week, volkomen terecht, een Emmy voor haar optreden in True Detective: Night Country. Maar ook de serie zelf is de moeite waard.

‘Jodie Foster heeft de eerste Emmy in haar carrière gewonnen’, zo kopte nieuwszender CNN vorige week maandag in een Facebookbericht. Nu is hier feitelijk niets tegen in te brengen. Jodie Foster won inderdaad haar allereerste Emmy voor haar optreden in het vierde seizoen van True Detective (subtitel: Night Country). Toch voelt de kop ietwat misleidend. Het is namelijk niet alsof de tweevoudig Oscarwinnares, na jaren bikkelen op tv, nu dan toch eindelijk de erkenning krijgt die ze verdient.

In tegenstelling tot haar collega Nicole Kidman, bij wie de tv-projecten elkaar in rap tempo opvolgen (zo werd er onlangs nog een nieuw misdaaddrama aangekondigd met Kidman en Jamie Lee Curtis, Kay Scarpetta), is voor Foster True Detective: Night Country de eerste keer sinds 1975 dat ze weer op tv is te zien. Haar stem was tussendoor nog wel te horen, onder andere als gefrustreerde hitsige beller in Frasier en als Betty, een moordlustige tattoo in het vierde seizoen van The X-Files.

In dat licht bezien was het gewoon in één keer raak. Vanaf het eerste moment dat we in Night Country Fosters politiechef Liz Danvers ontmoeten, voelt ze als een personage met geschiedenis. Zij is als eerste ter plaatste wanneer in het fictieve mijnwerkersplaatsje Ennis, Alaska een groep wetenschappers spoorloos verdwijnt. ‘Het is alsof ze zijn gaan plassen en nooit zijn teruggekeerd.’ De enige twee items die suggereren dat er toch echt iets ernstigs is gebeurd, zijn een onheilspellende boodschap op een schoolbord (We are all dead / We zijn allemaal dood) en een afgesneden tong onder het aanrecht.

Danvers moet duidelijk weinig hebben van haar onderofficier (John Hawkes), die de hele situatie direct kleiner probeert te maken dan dat het is. De acht mannen zijn vast gewoon een blokje om. Danvers weet wel beter. De mayonaise op de onaangeroerde boterham is zeker twee dagen oud. Zoiets leer je wanneer je stiefdochter haar volle broodtrommel weer eens op de achterbank heeft laten liggen.  

Fosters personage is door de wol geverfd, zeer capabel, maar ook stug en onbuigzaam, zeker waar het de tijd en gevoelens van anderen betreft. Met een beetje fantasie zou je je zelfs voor kunnen stellen dat dit is waar Clarice Starling uit The Silence of the Lambs (waar Foster haar tweede Oscar voor won) zou zijn geëindigd, mocht ze besluiten dat ze geen zin meer heeft in het klakkeloos doen wat alle minder bekwame maar hogergeplaatste mannen haar opdragen. (Danvers’ superieur Ted, gespeeld door Christopher Eccleston, noemt haar herplaatsing overigens een ‘promotie’).

Maar ook het seizoen zelf is zeker de moeite van het (her)kijken waard. Showrunner Issa López, die voor dit seizoen het stokje overnam van bedenker Nic Pizzolatto, laat zich in de eerste opzet duidelijk inspireren door The Thing van John Carpenter uit 1982, inclusief een zowel gruwelijk als grotesk plaats delict waarbij niet direct duidelijk is waar het ene slachtoffer eindigt, en de volgende begint.

Maar uiteindelijk is Night Country ook zijn geheel eigen beest; een onheilspellende koortsdroom waarin vrouwen het ritme bepalen, van Foster en tegenspeelster Kali Reis (Emmy-genomineerd voor beste bijrol) tot Moeder Natuur.

Bregtje Schudel en Omar Larabi schrijven per toerbeurt wekelijks over wat hen opvalt op het gebied van series en/of films.