Column: Generatie Z wil representatieve televisie en heeft gelijk

Foto credit: The CW Television Network / CBS

Binnen het coming-of-age-genre is traditiegetrouw veel ruimte voor het rijkeluiskind en zijn beslommeringen. Dat wordt in de Verenigde Staten ook wel aspirational television genoemd: televisie met personages waar je naar kunt opkijken. Het idee is dat inspirerende televisie – Gossip Girl (foto), een dramedy met rijke, invloedrijke tieners wordt vaak als voorbeeld genoemd – leidt tot meer kijkcijfers in de belangrijke categorie 13-18 jaar. Juist dat is kennelijk belangrijk: wie de jongeren nu inpalmt kan ze straks ook andere types televisiedrama aanbieden. Maar wat blijkt uit recent onderzoek van de Unversiteit van Californië (UCLA)? Kids zitten helemaal niet op rijkeluiskindertelevisie te wachten.

Er is, kortom, een grove discrepantie tussen wat Generatie Z (wereldbewoners geboren tussen 1995 en 2010) graag zou willen zien en wat Hollywood de jongeren aanbiedt. Op zich is dat geen baanbrekend nieuws: Hollywood zit er wel vaker naast. Zie bijvoorbeeld de discussie rondom representatieve cinema: volgens studiobobo’s trekt een cast met meer acteurs van kleur niet meer bioscoopbezoekers; de Fast and the Furious -reeks bewees schromelijk het tegenovergestelde. Maar goed: wat wil Generatie Z dan wel? Welnu, ook dat komt niet als een verrassing: 'Relateerbare personages', 'hartverwarmende verhaallijnen', meer hoofdpersonen van kleur en laat witte acteurs maar eens de bad guy zijn.

Generatie Z is dus klaar met stereotypen en wil zichzelf ook kunnen identificeren met wat ze op hun televisie zien. Eigenlijk is de conclusie van het onderzoek van UCLA dan ook: Hollywood is niet per definitie geïnteresseerd in wat de kijker écht wil. Of: Hollywood vervalt telkens in oude, archaïsche denkpatronen, zoals: iedereen wil rijk zijn, dus wil iedereen naar rijke mensen kijken. Troostrijke televisie kan echter natuurlijk ook gewoon bestaan uit het kijken naar een gezin uit de arbeidersklasse dat de eindjes aan elkaar moet knopen.

Ook daar wringt de schoen, zeker op Angelsaksische televisie: aandacht voor de lagere klassen is vrijwel non-existent. We hebben geleerd, via televisieseries en films, om almaar omhoog te moeten kijken. Ons in te denken hoe dat zou zijn: een bankrekening zonder opnamebeperking, een overvloedig leven. Dat is evenwel niet realistisch. Ook dat is iets waar Generatie Z zich tegen ageert: niet iedereen kan rijk worden. Sterker nog: Hollywood negeert intergenerationele armoede: het hele idee dat de meeste mensen die arm worden geboren arm zullen sterven.

Een van de weinige scenaristen die daar wel aandacht aan besteedt is David Simon en die grapt altijd dat er geen drol naar zijn televisieseries (zoals Treme en The Deuce ) kijkt. Misschien wel omdat zijn geesteskindjes iets te complex en lijzig zijn, zeker voor de jongere kijker. Maar het onderzoek van UCLA maakt wel duidelijk dat er iets moet veranderen: dat Generatie Z graag wakker wil worden geschud met televisiedrama’s waarin het rijkeluiscliché nu eens wordt vermeden. Uit het hart gegrepen, divers drama is de sleutel tot de oplossing. Ik zie een makkelijke oplossing: de oudste telgen uit deze generatie zijn van 1995 en dus al 26 à 27 jaar oud. Zitten daar geen geweldige showrunners in de dop tussen?

Misschien moeten televisie- en filmproducenten zich niet alleen focussen op de jongere kijker, maar ook op de jonge creator.