Column: een streamingdienst als doorgeefluik

Prime Video koketteert met films die niet in hun catalogus blijken te zitten – daarvoor moet je elders weer een abonnement afsluiten.

Een paar weken geleden was ik op zoek naar een streamingdienst die La nuit des rois (Night of the Kings, 2020) aanbiedt. Ik was sceptisch: hoewel dit in Ivoorkust gefilmde magisch-realistische gevangenisdrama ten tijde van de première op het filmfestival van Venetië lyrische recensies kreeg, zijn West-Afrikaanse films nu eenmaal bij Europese kijkers niet erg in zwang. Daar moet verandering in komen, maar dat is voer voor een andere column. Tot mijn grote opluchting vond ik evenwel deze titel bij Prime Video. Ik klikte erop en zag de boodschap ‘free trial’. Wat blijkt: om de film te kunnen zien moet je een abonnement afsluiten bij streamingdienst Sooner, à la een gereduceerd maandtarief van 5,49 euro.

Laat maar, dacht ik. Deze frustratie verdween al snel uit mijn gedachten. Totdat ik afgelopen week op een artikel van film- en televisiejournalist Matt Zoller Seitz stuitte. Hij was op een avond in een nostalgische bui op zoek naar de originele Karate Kid (1984) en vond deze klassieker bij Prime Video. Er schuilde echter een addertje onder het gras. Om de film te kunnen zien moest hij een abonnement bij streamingdienst Starz afsluiten. Ik herkende de irritatie in het artikel volledig. Dit is schuurt tegen charlatanerie aan.

Aan de ene kant koketteren met een grote catalogus; aan de andere kant klanten meer geld aftroggelen. Op zich is het begrijpelijk dat je voor een speelfilm moet betalen als deze recent nog in de bioscoop draaide. Zoals Apple TV+ recentelijk deed met Killers of the Flower Moon. In de Verenigde Staten betaalden thuiskijkers enige tijd 25 dollar. Klinkt als veel, maar met een groep vrienden valt zo’n bedrag an sich nog mee. Maar dat geldt toch niet voor oude(re) films zou je zeggen – zeker gezien het feit dat je bij die streamingdiensten niet zonder reden een maandbedrag betaalt: dat is hun hele bedrijfsmodel!

Nog een voorbeeld. Ik raad een vriend de muziek aan van wijlen countryzanger Blaze Foley (1949-1989). The Dawg Years (2010, postuum uitgebracht) raad ik aan. Maar tijdens zo’n gesprek begin je ook vrijwel automatisch over eventuele films die weer aan dit onderwerp zijn gerelateerd. Als het over country gaat, begin ik altijd met Heartworn Highways (1976); een bijzonder ontroerend documentaireportret van de countryscene in Texas en Tennessee midden jaren 70. In dit geval raad ik ook Blaze (2018) aan; een gefictionaliseerd portret van Foley, geregisseerd door niemand minder dan Ethan Hawke.

Ehm, waar is die te zien? Tja. Ik zoek en zoek. Bij Prime Video. Weer zie ik ‘free trial’. Ik weet direct hoe laat het is. Via Prime Video kom ik terecht bij de Nederlandse filmdistributeur September Film. Die biedt via hun eigen platform voor 3,99 euro per maand films aan. Weer rijst de vraag: waarom zo ingewikkeld? En waarom telkens de abonnee een worst voorhouden? De streamingmarkt is al ontzaglijk gefragmenteerd, en dit gehannes van Prime Video maakt het alleen maar erger. Ik schreef al eerder over het belang van fysieke media. Misschien moet ik de vriend in kwestie de dvd maar gewoon cadeau doen. Klaar met het gezeik.

Omar Larabi en Bregtje Schudel schrijven per toerbeurt wekelijks over wat hen opvalt op het gebied van series en/of films.