Column Claudia de Breij: Huisvrouw

We keken Postcode loterij miljoenenjacht. Nou ja, mijn elfjarige keek ademloos naar Linda de Mol, de kandidaten en de koffertjes en ik las intussen stiekem verder in Waarom vrouwen minder werken dan mannen (en dat ook jouw probleem is), een verdomd goed boek van Liesbeth Staats.

Als ik jou was zou ik het lezen, het kan zelfs terwijl iemand naast je getallen naar de televisie roept. ‘Vijfendertigduizend? Nee joh, doorspelen! Ik zou doorspelen,’ adviseerde mijn zoon de kandidaat naast Linda.

Ik verdiepte me intussen in andere getallen. Over dat er nergens zoveel vrouwen in deeltijd werken in heel Europa als in Nederland, 73.4% (tegenover 25,3% van de mannen). We hebben een gigantische voorsprong (of achterstand, net hoe je het wilt zien) op de nummer twee, Oostenrijk: daar werkt 47,8% van de vrouwen in deeltijd. In België gaat het om 40,5% en in Portugal 10,7%. Ik pik er maar een paar uit om aan te geven dat hoe wij het doen weliswaar heel normaal voelt, maar niet de norm is. Vrouwen werken hier 28,5 uur per week en mannen 39 uur. Gemiddeld, dan. En waarom is dat? Daar heeft Liesbeth een heel goed en genuanceerd boek over volgeschreven, maar een van de opvallendste conclusies is dat we met zijn allen nog steeds vinden dat zorg echt iets is voor vrouwen.

Naast al het vrolijks dat de coronapandemie toch al op ons heeft uitgestort, is dit ook nog eens vrij dodelijk voor de toch al scheve verdeling van werk en zorg in het gemiddelde gezin. Het Financiële Dagblad schreef er een stuk over dat zo pijnlijk is dat het weer smullen wordt: Een vrouw, 39 jaar, notaris, legt uit dat ze nu de scholen dichtgaan toch maar de hulp van haar moeder inroept. Ze weet niet hoe ze het anders moet oplossen want haar man ‘werkt ook fulltime en bovendien, de zorg komt toch grotendeels op mij neer.’ Zo’n werkende man vinden we verderop in het artikel. Hij is 44, werkt bij een grote verzekeraar en heeft zijn thuiswerkdag. Hij is net even rondje gaan hardlopen. Als ouders zullen ze hun dochter zo goed mogelijk helpen met het schoolwerk, maar het zal vooral op zijn, eveneens fulltime werkende vrouw, neerkomen, vertelt hij: ‘Want ik kan mezelf niet opsplitsen.’

De kandidaat op televisie is toch gestopt met spelen en heeft het aanbod van de bank aangenomen. Linda heeft nog even alle koffertjes doorgenomen om te zien wat er zou zijn gebeurd als hij wel had doorgespeeld, maar hij is al met al toch blij met zijn beslissing. Nu staat er een nieuwe kandidaat achter de desk. Een mevrouw. ‘Wat doe je in het dagelijks leven?’ vraagt Linda de Mol haar. ‘Ik ben huisvrouw’, zegt de vrouw.

Mijn zoon vraagt aan mij: ‘Wat is een huisvrouw?’

Hij dacht eigenlijk dat een huisvrouw deed wat een makelaar doet en dat een makelaar doet wat een aannemer doet; huisvrouwen verkopen huizen, makelaars maken dingen, lijkt hem.

Het liefst zou ik het zo laten.

Meer Claudia de Breij? Lees iedere week haar column in de VARAgids!