Column Claudia de Breij: Geen discussie

Zo, de Week van het Leven hebben we ook weer overleefd. Wat een verschrikking. Die spotjes waarin een vrouwenstem met iets te nadrukkelijk biblebelt-accent praat over het ‘baasje in je buik’! Als ik niet beter wist zou ik denken dat ik zwanger was, zo kotsmisselijk werd ik ervan.

De STER kreeg er veel klachten over. Mocht zoiets wel in het reclameblok? Ja, meende de STER, want: vrijheid van meningsuiting. Als je naar de site van de Week van het Leven gaat (en dat heb ik gedaan zodat u dat niet hoeft) zie je dat daar nog wel wat op af te dingen is. Achter deze campagne staan – naast de Stichting Schreeuw om Leven en de EO – ook in vol ornaat, met partijlogo en alles erop en eraan: de SGP en de ChristenUnie. Is zoiets dan niet beter geschikt in de Zendtijd voor Politieke Partijen?

Nee, beter zend je die troep helemaal niet uit. En voor alle zendelingen die nu tegen me beginnen te blaffen over open debat en vrijheid van meningsuiting en we kunnen er toch over praaaaaten leg ik nog één keer uit waarom.

Jaren geleden, toen De Meiden van Halal nog gekoesterd werden aan de boezem van de NPO, werd ik eens gevraagd om te gast te zijn in hun programma. ‘Waarover dan?’ vroeg ik nieuwsgierig. ‘Ze willen graag met je discussiëren over homoseksualiteit’, zei de redacteur. Soms, heel soms gebeurt het. Dat je niet pas ’s nachts in bed bedenkt wat je had willen zeggen, maar op het moment zelf. Dit was zo’n zeldzaam helder ogenblik. ‘Nee’, zei ik. ‘Mijn homoseksualiteit staat niet ter discussie.’

Want als we dat wel gaan doen, praten over mijn geaardheid vanuit (in dit geval) het perspectief van de islam en of het dan nog wel zou mogen, ga ik mee in de gedachte dat iemand anders daar, al of niet vanuit een religieuze vooringenomenheid, überhaupt iets over te vinden heeft. Maar dat is niet zo. Er wordt jou niets gevraagd, dankjewel, zonder jouw zogenaamde acceptatie besta ik ook gewoon.

Als we over abortus gaan praten, doen we ineens alsof het lichaam van een vrouw iets is om vrijelijk over te beschikken. Alsof haar baarmoeder een parkeerplaats is voor jouw stokpaardjes. Alsof alle meningen even zwaar wegen.

Maar dat is niet zo. Als ik voor keuzevrijheid ben, hoeft Kees van der Staaij geen abortus. Met Kees gebeurt niks. (Met Gert-Jan trouwens ook niet.) Maar als hij ertegen is, mag ik een tegen mijn wil verwekt kindje in de stralende glorie gods grootbrengen – omdat Kees dat beter vindt. Mijn mening heeft geen gevolgen voor zijn leven. Zijn mening heeft alle gevolgen voor het mijne – of nou ja, voor vrouwen in het algemeen.

Je bemoeien met de binnenkant van een vrouw is een soort verbale aanranding, en wie zich eraan bezondigt moet zich schamen. Wil je geen klompjes eicellen met zaadcellen bij elkaar brengen? Doe dan een condoom om, of laat je steriliseren. Alle mannen achter De Week van het Leven krijgen een gratis intakegesprek – want het is hoog tijd om eens te praten over échte hulp bij onbedoelde zwangerschap.

Meer Claudia de Breij? Lees iedere week haar column in de VARAgids!