Column Claudia de Breij: Windbuil

Dit had Thierry nooit aan zien komen.
Een dolksteek, soit, daar raakte zijn ridderlijke rug zo langzamerhand aan gewend.
Als het niet uit zijn eigen gelederen was, dan wel van het  partijkartel.
Maar dit?
Bloemen? Hij rekte zich uit en keek nog eens goed uit het raam van zijn chique grachtenpand. Zo ver het oog reikte, zag de net ontwaakte Thierry Baudet bloemen. Bossen vol blokkeerden het verkeer op de gracht voor zijn woning. Gehaast, zonder zich aan te kleden, maar nonchalant in zijden kamerjas holde hij naar buiten om te kijken wie de afzender was. Oooh, Freek, ouwe romanticus... Of toch Annabel, om heel heel heel erg sorry sorry sorry te zeggen?
Thierry prikte zich aan de doorns, maar het waren prachtige rozen. En je kunt zo’n kaartje van de afzender nou eenmaal niet lezen zonder tussen de stengels te moeten wroeten. Ach wat leuk. Kijk nou toch. Hij las hardop:

Lieve Thierry,
Dankjewel! Ze kunnen veel van je zeggen, maar je timing was fantastisch.
Liefs,Weekers, Wiebes, Asscher, Uijle-broek, Rutte, Snel, Hoekstra, Van Ark en de anderen

Een stad verderop zwaaide ik mijn kinderen uit. ‘Dag jongens. Vandaag weer voor de volle 40% er tegenaan hè!’ roep ik naar hun ruggen. Ze gaan nu op grote jongensfietsen naar school, onvergelijkbaar met hoe we ze vroeger naar de opvang brachten. De een in de wandelwagen, de ander op zo’n eraan vastgeklikt skatebordje onder mijn duwende armen.
De kinderopvang. Destijds kregen we een keer rare post van de Belastingdienst. Er was iets met toeslag, we zouden ineens heel veel moeten terugbetalen. Duizenden, tienduizenden euro’s zelfs. Even raakten we in paniek, maar onze boekhouder loste het vrij snel op. Hij is niet goedkoop, maar wel heel goed, en wat ook hielp: wij hebben autochtone achternamen.
Hadden we die niet gehad (en niet zo’n goede boekhouder kunnen betalen) dan zaten we misschien vandaag de dag wel niet in dit fijne huis om de paar minuten Twitter te refreshen om te kijken hoe het inmiddels met de borealen ging. Dan keken we gespannen naar de verhoren van mensen die moesten verantwoorden waarom ons leven in puin ligt - en zich vaak weinig konden herinneren van hun rol daarin.
Mensen die met zijn allen brandstof zijn voor politieke profiteurs, die alleen maar hoeven te wijzen naar hún misstanden, blaten over hoe zij alles anders zouden doen en dat het trouwens allemaal de schuld is van immigratie/drillrap/moslims/George Soros/feministen/moderne kunst of anders, namelijk: [vul hier uw zondebok in] om spectaculaire zetelwinst te behalen.
Als de overheid niet snel zorgt dat ze voortaan een betrouwbare partner is in het contract met de burger, is het wachten op de volgende windbuil die onze woede weet te mobiliseren.

Meer Claudia de Breij? Lees iedere week haar column in de VARAgids!