Column Claudia de Breij: Popelen

Als je kinderen vragen: ‘Vader, moeder, ouder/verzorger, wat betekent het woord ‘popelen’?’ dan moet je mij nu aan ze laten zien en dan weten ze het.
Ik sta enorm te popelen. Popeldepopel. Je kunt er een gifje van maken, dat mensen dan zouden vinden als ze op hun telefoon ‘popelen’ intypen.

Ik popel want deze week mag ik voor het eerst weer spelen! Zingen, vertellen, grapjes maken! Optreden voor een publiek dat groter is dan mijn eigen huishouden.
En het wordt zo heerlijk om te spelen, want de afgelopen maanden hield ik de somberheid op afstand door me te verdiepen in het levensverhaal van Heintje Davids. Wat een goed wijf. Ik kreeg er ontzettend goede moed van. Zij is door de meeste mensen vergeten – wat fijn voor mij want des te leuker is het om haar verhaal te vertellen.

Heintje Davids stamt uit een artiestenfamilie. Vader en moeder Davids zongen ondeugende duetten op kermissen en toen haar broers Louis, Hakkie en haar zus Rika groot genoeg waren speelden ze mee in het ‘Davids Familietheater’. Heintje niet. Heintje kreeg van haar vader te horen: ‘Ga jij maar bij de pettenfabriek werken. Jij bent te dik en te lelijk voor het toneel.’
Pedagogisch geen schoonheidsprijs voor vader Davids, maar Heintje kreeg hij er niet mee klein. Ze ging op eigen kracht verder, speelde in allerlei revues en werkte zich van figurante op naar hoofdrolspeelster; niet geheel tot vreugde van haar broer Louis, die haar werk wat ordinair vond vergeleken bij zijn grootse kleinkunst.

Het meisje dat eerst te dik en te lelijk werd genoemd, is er toch gekomen. Maar het werd 1942 en toen was ze te joods om te mogen optreden. Ze dook onder, vlakbij mijn huis, in het ziekenhuis waar Koning Willem-Alexander jaren later geboren zou worden. Zij zat allesbehalve in de kraamkamer; haar man en zij werden door het Utrechtse verzet verborgen in het mortuarium. Als de Duitsers kwamen, kregen ze een label om hun teen en moesten ze doen of ze dood waren.
Doodeng.

Voor ik het héle verhaal ga vertellen – stop. Oefenen. Piano, gitaar, mijn teksten, oh lieveherejezuskrishnabuddhallah kan ik het eigenlijk nog wel?
Dat. Dat hoort ook bij popelen.
Maar anders dan alle andere keren als ik met iets nieuws het podium op ga, is er nu een nieuw gevoel naast alle spanning en onzekerheid. Het gevoel dat je als kind had wanneer je een tekening af had. Kijk eens! Kijk eens wat ik heb gemaakt.
Dat gevoel.

Eindelijk weer dat onvervangbare contact met een publiek, al is een volle zaal vandaag iets heel anders dan het in maart nog was. Het maakt me niets meer uit. Als er maar mensen zijn, hoe veel en hoe vol is toch niet aan mij. Als ik maar mag spelen.
Ik kan niet wachten.
Hier ben ik. Popelend.

Meer Claudia de Breij? Lees iedere week haar column in de VARAgids!