Column Claudia de Breij: Nieuwsconsument

Misschien wist je het zelf nog niet, maar dat ben jij. En ik ook. En dat is heel zwaar voor ons.

Althans, dat las ik laatst. Dat wij als nieuwsconsumenten het niet zo makkelijk hebben vandaag de dag, want er is zoveel aan de hand op de wereld en het is allemaal helemaal niet zo leuk!

Er was zelfs een discussie over op de radio; hoe moest dat nou, de nieuwsconsument de waarheid vertellen (nou ja, de subjectieve weergave daarvan blablabla) zonder de nieuwsconsument weg te jagen?

En ik dacht: de nieuwsconsument moet gewoon eens niet zo zeiken. Het nieuws is het nieuws. En je kunt dat tot je nemen of niet, maar er hoeft niet een leuke light-versie van te worden gemaakt voor wie op nieuwsdieet wil.

‘In Marioepol liggen mensen dood op straat, maar als u dat niet zo leuk vindt om te horen dan niet hoor. Dan lopen ze gewoon lekker te shoppen.‘

Wie op nieuwsdieet wil, die moet maar een boek lezen.

Het nieuws is het nieuws, zoals een ziekte een ziekte is. We zijn ook geen ‘ziekteconsumenten’ – was het maar waar. ‘Ja, ik wil dan eventueel wel een buikgriep, maar dan zonder diarree en overgeven.’ ‘Doe mij maar dementie, maar dan dat ik alles nog kan onthouden.’ ‘Ik had graag de depressie, maar wel met heel veel elan om ’s morgens mijn bed uit te komen!’

Het is wat het is, ook als het klote is. Het nieuws, de ziektes, het leven. Het is wat het is. Maar wij zijn onszelf in deze totaal vermarkte samenleving gaan inbeelden dat we zelfs zoiets als de werkelijkheid in leuke behapbare stukjes van een neoliberaal presenteerblaadje kunnen cherrypicken.

Hier, iets om op de clicken tussen de bombardementen door! De klap van Will Smith! De dood van Piet Paulusma!

Och, Piet Paulusma. Hij houdt me, ook nu de rouwberichtjes over hem zijn weggestorven, bezig. Hij was ziek, al een hele tijd kennelijk, maar wilde niet dat het publiek dat wist. Jammer, vond Angela de Jong (hi, daar is ze weer), want ‘altijd als iemand ziek is, is Nederland op zijn liefst, en dat heeft hij zichzelf nu onthouden’.

Angela heeft gelijk. Als je wilt dat Nederlanders zeggen hoe goed je eigenlijk bent moet je laten zien dat je ziek bent. Dan vergeten wij ons normale chagrijn en kunnen ineens toch wél iets aardigs over je zeggen. En dat mag, dat komt je dan ook toe: iemand als Jan Rot gun ik het terechte applaus dat hij nu krijgt al jaren. Jan geniet van het podium zolang hij kan en straalt alsof er nooit een einde aan zal komen. Maar je kunt het ook anders doen. Leven zoals je altijd deed, lijden in stilte, sterven in het harnas. Je mag het zelf weten.

Het eindigt hoe dan ook. En na jouw dood moet de nieuwsconsument dan maar zien wat hij er mee doet.

Meer Claudia de Breij? Lees iedere week haar column in de VARAgids!