Column Claudia de Breij: Lieve drie,

Al iets meer dan een jaar luister ik bijna dagelijks naar de podcast van Boekestijn en De Wijk. Onder leiding van bnr-presentator Hugo Reitsma praten Arend-Jan Boekestijn en Rob de Wijk sinds de aanval van Poetin op Oekraïne dagelijks over de situatie op de grond en de gevolgen voor de wereld. 

Ik ben een beetje van die drie mannen gaan houden. Hugo Reitsma bewonder ik alleen al omdat hij élke aflevering met overtuiging weet te beginnen met ‘Dit is een speciale uitzending in verband met de oorlog in Oekraïne en de crisis met Rusland’. Hierbij legt Hugo een klemtoon op de U in Rusland. Alsof hij, na ruim 360 dagen, nog steeds zo verrast is als we allemaal waren op 24 februari 2022. Rúsland. Zo’n toon van: ‘Rúsland, wat maak je me nou? Was dit nou nódig?’ 

Verder is hij duidelijk razendslim, goed ingevoerd en bedreven in het sturen van Arend-Jan en Rob zoals in een gezin het middelste kind dat is. De ene broer is iets te laconiek en losjes, de ander te serieus en somber, Hugo in the middle maakt er iets gezeligs van dat toch inhoudelijk blijft. Dat is knap.

Arend-Jan kan fijn vertellen over wat hij voor geopolitieke analyse hij in de Financial Times of de Frankfurter Allgemeine heeft gelezen, en dat is prettig want dan hoef ik het zelf niet te doen. Rob kent iedereen die die analyses schrijft alláng omdat hij met iedereen in een denktank zit, dus die weet dat allemaal al. Rob is een realist. Dat betekent niet, leer ik langzaamaan, wat wij gewend zijn ‘realistisch’ te noemen. Het realisme is een stroming in de geopolitieke analyse die vooraleerst kijkt naar hoe macht werkt, en weinig naar andere aspecten van de situatie. Robs realisme wekt veel weerstand onder collega-duiders en, tot zijn overduidelijke irritatie, op Twitter, en dat vind ik soms een beetje zielig voor Rob. Hij klinkt als iemand die nou eenmaal weet hoe het zit, en die het dus niet kan schelen of mensen het met hem eens zijn of niet - maar het kan hem wel een beetje schelen en dat neemt mij voor hem in. Bovendien; ik ben het ook niet altijd met Rob eens, maar ik hoef het niet met mensen eens te zijn om ze te willen horen of lezen. Liever niet, soms. 

Nu is zo’n dagelijkse podcast vullen natuurlijk geen sinecure, zeker niet als je ook nog wekelijks een langer gesprek samen opneemt onder de noemer ‘Op zoek naar de nieuwe wereldorde’. Dus vullen Hugo, Arend-Jan en Rob die soms met luisteraarsvragen. Omdat ik niet weet waar je die moet inleveren, doe ik het langs deze onsympathieke weg.

Lieve drie,
Jullie praten vaak over wapensystemen, en ik vind dat razend interessant. Himars, Leopards, houwitsers, het zijn woorden die me sinds dit jaar vertrouwd in de oren klinken. Er is echter een oorlogswapen dat veel gebruikt wordt in dit conflict maar nog niet uitgebreid aan bod is gekomen. In het kader van 8 maart durf ik het jullie toch eens te vragen: zouden jullie het aandurven om met een expert een uitzending te maken over het gebruik van seksueel geweld door Russische soldaten? Het onderwerp is omgeven met schaamte waardoor het een probleem blijft van vrouwen, en dat is zelden een recept voor verandering. Het zou intellectueel te lui zijn dit af te doen als iets ‘dat nou eenmaal gebeurt in oorlogen’. Pas als dit door mannen als systematisch oorlogswapen wordt besproken, kan verandering beginnen.