Column Claudia de Breij: Kruisridders

‘Mijn dochter kan zich registreren als man, onze zoon als vrouw. Dit kan zelfs onder de zestien jaar. Geslacht is toch geen keuze?’ Deze tekst klinkt regelmatig op Radio 1, gevolgd door een oproep aan de Tweede Kamer nog eens goed na te denken over de nieuwe Transgenderwet. Er zijn verschillende versies van het spotje. Eerst hoorde ik een zogenaamde vader met een accent dat hem moest laten doorgaan voor joviale Rotterdammer. Daarna een vrouw met een Brabantse bijklank die zich uitermate goed leende voor een verontwaardigde toon. Leuk, dacht ik, zowel de stedeling als de plattelander wordt aangesproken met deze campagne. Diversiteit!

Gisteren hoorde ik er voor het eerst eentje met een vrouw die een ouderwets moddervet migratie-accent had. Zo’n overdreven geacteerde tongval die je sinds de hoogtijdagen van Zeg ’ns Aaa niet meer hoort. Een hoofddoekje van audio. Zo inclusief kan uitsluiting zijn! 

Voor de strijders tegen gendervrijheid is het devies kennelijk: alle hens aan dek. Waarna ze zich haasten om te zeggen dat ze met ‘hens’ natuurlijk niet doelen op non-binaire personen.

De Reclame Code Commissie ontving veel klachten over het spotje. Fijn vind ik dat. Actie! Want de ultraconservatieve krachten organiseren zich, en met succes: zie de online steniging van kinderboekenschrijver Pim Lammers. Hij schrijft bijzondere verhalen, bijvoorbeeld over een lammetje dat een varken is zoals een meisje misschien wel een jongetje is. Een doorn in het oog van de kruisridders van het fundamentalistisch katholieke ‘Civitas Christiana’. Zij vinden het des duivels, maar anderen vinden het zo schattig dat het is beloond met een Gouden Griffel, dus wat kun je doen? Net zo lang door zijn oeuvre struinen tot je iets hebt om Pim Lammers op te pakken.

Iets dat niet schattig is. Een verhaal voor volwassenen over de verwarring die een misbruikt kind kan ervaren. Drop het fragment zonder context bij online influencers die zeggen te vechten voor kinderen (terwijl ze het tegenovergestelde doen) en bestel maar vast een paar houten balken: de kruisiging is geregeld.  ‘Civitas Christiana’ heten ze, of ‘Gezin in Gevaar’. Kleine kliekjes met veel kennis van grote invloed. Ook die sterspotjes zijn weer van een ogenschijnlijk keurig clubje: Stichting Gezinsplatform Nederland. Als je op hun site kijkt staat daar alleen maar vaagpraat over het belang van het gezin, niets tegen de lhbtiq+-gemeenschap. Ze zijn nergens op te pakken.

Maar Frank Volmer, de directeur van de STER, kan er zijn geweten mee sussen. Er is lang getwijfeld over het spotje, vertelt hij. De STER kan een spotje weigeren als dat niet voldoet aan het criterium ‘goede smaak’. Maar dat middel heeft Frank niet ingezet. Snap ik Frank. Geld vertroebelt mijn blik op goede smaak ook weleens. Maar, vertelt de STER-topman op heldhaftige toon: ‘Wij eisten dat op de website ‘Gendertwijfel’ duidelijk zichtbaar zou zijn wie de opdrachtgever was’. 

Hartstikke goed Frank! Verwijs ons naar plaatjes van lachende gezinnen zonder enige échte verantwoording en jij kan weer rustig slapen. Die moeder die bij je klaagde omdat ze het spotje zo kwetsend vindt voor haar kind dat in transitie is, kan dat niet. Maar ook daar heeft de STER-directeur een antwoord voor, lees ik bij de NOS: ‘Er is een minderheid in Nederland die zo over transgender personen denkt,’ stelt Frank Volmer. ‘Met zo’n spotje kan je een kind ook weerbaar maken tegen dit soort tegenkrachten.’ 

Om mezelf vast weerbaar te maken voor het moment dat de cancelchristenen het op mij voorzien hebben, nagel ik mezelf vast even een uurtje preventief aan het kruis.