Column Claudia de Breij: Kantelmoment

Het meisje achter de kassa keek me zo verwachtingsvol aan dat ik iets voelde van vroeger. Alsof ik om condooms ging vragen, of om een zwangerschapstest. Zo voelde het, schaamte van lang geleden. Kon zij verder nog iets voor mij doen of had ik alles gevonden? Lafjes begon ik over de paracetamol die ik nodig had, en de hoestpastilles. Toen raapte ik mijn moed bij elkaar, en probeerde nonchalant: ‘Oh ja, en heb je misschien ook jodiumtabletten?’ Ergens wilde ik het nog niet geloven, dat dreigement met een nucleaire aanval van Poetin. Maar ja. Ik was toch maar even gaan googelen waarom dat nou ook alweer slim was, die jodiumtabletten. Je schildklier verzadigen met het goeie jodium uit zo’n tabletje maakt dat er geen ruimte meer is om het slechte, radioactieve jodium die vrijkomt bij zo’n aanval in je lichaam op te nemen. Voor de kinderen, dan, want het hoeft alleen maar voor mensen onder de veertig. Of je daarna dus immuun bent voor radioactief jodium of sowieso verloren, heb ik maar niet gegoogeld. Beetje een hysterische vraag in dit stadium, vond ik het. Maar het meisje zei: ‘Jodiumtabletten? Nee, die zijn uitverkocht. In de hele stad.’

En zo verandert een volk van coronamopperaars binnen een dag in een volk van oorlogsvrezers. En je kunt er niks aan doen. Grote romans laten het altijd zo fraai gestileerd zien; hoe individuen hun levens, liefdes en keuzes ongemerkt laten beïnvloeden door de grote geopolitieke gebeurtenissen. ‘Tegen de achtergrond van de Hongaarse opstand...’ of ‘Met de Tweede Wereldoorlog als grimmig decor van hun grote liefde...’

Nu kunnen wij er niet omheen. Ieders leven kantelt, door iets wat wereldgeschiedenis wordt. En dan mag ik hopen dat het bij van die huis-tuin-en-keuken-kantelmomenten blijft, zoals bij de drogist. Want wat voor kantelmoment moet het zijn als je weet dat je weg moet, met je gezin naar de grens rijdt, de kinderen achterin zoals wanneer je op vakantie gaat, en dat je dan vast komt te staan. Zo lang, zo uitzichtloos, dat je moet besluiten maar te gaan lopen. Kinderen aan de hand en de auto achterlaten op weg naar de grens. Dat moment dat je de auto achterlaat. Een auto is een verlengde van je huis, is een baarmoeder op wielen. Dat achterlaten is het moment waarop je van een burger met een cv-ketel en een bibliotheekpas verandert in een vluchteling. Het moment waarop je van iemand met een kast vol kleding voor naar werk en feestjes bent, verandert in iemand met een rolkoffer met het hoognodige, met je winterjack en andere praktische zaken. Het moment waarop je bent veranderd in iemand voor wie giro-nummers worden geopend.

Ik neem de hoestpastilles en de paracetamol mee, en doe voor de zekerheid toch maar een corona-testje voor het lamlendige gevoel. En daar zijn de twee streepjes. Tóch nog besmet, late to the party as usual. De pandemie, dat was toch de vorige crisis?

Ik stort op giro 555 – ook zonder de tv-oproepen en gezamenlijke acties – en ga terug naar bed mijn zegeningen liggen tellen.

Meer Claudia de Breij? Lees iedere week haar column in de VARAgids!