Column Claudia de Breij: De wereld is mooi

Het was zondag, en zoals het een kind van de nadagen van het kapitalisme betaamt ging ik naar de Bijenkorf. Ik wandelde naar het centrum van Utrecht. Er was net weer een extreem verontrustend klimaatrapport uitgekomen. Wetenschappers schreven op wat in de vorige vier klimaatrapporten ook al stond, maar nu we het zélf afwisselend bloedheet of kletsnat hebben geloven we het ineens en dat is nou net het verschil met de vorige edities. Nu ging ik dus pre-apocalyptisch cadeautjes kopen voor een tijdens de vakantie verjaarde schoonzus. Oké, heel misschien nog een schoentje voor mezelf want we dansen weliswaar op de vulkaan, maar dan liever wel met iets leuks aan onze voeten. Ik wandelde dus, want zo stiet ik in elk geval geen CO2 uit op mijn adem na. Dat was tenminste iets. Voor de Bijenkorf stak ik het regenboogzebrapad over. Ik word altijd blij van het regenboogzebrapad. Sommige mensen noemen het symboolpolitiek. Dat is het ook, dat is juist het goede eraan. Door dit symbool midden in het centrum van de stad te leggen, heb ik er iets aan. Daardoor kon ik mijn zoons, toen ze nog zo klein waren dat ze ieder één bezweet handje in de mijne legden als we de drukke straat overstaken, uitleggen dat dit de manier was waarop de burgemeester wilde laten zien dat hij blij was dat er mensen zoals hun ouders in de stad woonden. Dat de burgemeester dat vond, maakte diepe indruk op ze. Burgemeesters komen qua gezag nét onder Sinterklaas.

Na het kopen van de cadeautjes (oké, en sneakers voor mezelf want wat héb ik nou en het is al zo’n moeilijke tijd en hormonaal was het ook al niet mijn beste dag) regende het. Ook dát is zomer in Holland, ondanks of dankzij klimaatverandering, dat verschil voel je verder niet. Je haar gaat er hoe dan ook van pluizen. Manhaftig liep ik door. ‘Je bent toch niet van suiker,’ zeggen mensen dan, en ik snap nooit wat ze ermee bedoelen maar het blijft wel hangen. Ik was niet van suiker, totdat de regen ín de tassen viel en de cadeautjes nat maakte. Ik besloot de bus te pakken voor het laatste stukje. Er stonden al wat andere verzopen katachtigen te simmen in het bushokje. Een jongen en een meisje hingen een beetje in elkaars armen – ze hadden meer van deze dag verwacht denk ik. En een mevrouw van mijn leeftijd. Iedereen tussen de achtentwintig en de vijfendertig reken ik tot ‘van mijn leeftijd’. Zelf ben ik van 1975. Reken maar uit. Enfin. De bus kwam eraan, lijn 8. Hij wachtte even achter lijn 46, waar mensen uitstapten. Mijn Bijenkorftas, verzadigd van het vocht en wél van suiker,
gaf het moedeloos op en scheurde in drie stukken. Al mijn aankopen vielen door de bushalte. Ik maakte geluiden die me ook de komende jaren weer geen kans geven op de rol van postergirl voor de Bond Tegen Vloeken. De jongen en het meisje keken meewarig. De mevrouw van mijn leeftijd griste in haar tassen en haalde er voor mij een stevige uit. ‘Alsjeblieft,’ zei ze. Ik propte mijn spullen in een big shopper waar ‘Action’ op stond en keek haar dankbaar aan. De wereld is wél mooi, dacht ik. Toen reed lijn 8 voor mijn neus weg.