Column Claudia de Breij: Beroerd

Wat moet dat in de straat, om drie uur ’s nachts, zo’n vaag wit busje?
Het staat even stil, hier schuin tegenover. De alarmlichten gaan aan. Ik probeer van achter het raam te zien of er drugs naar binnen worden geladen, of juist mensen naar buiten. Misschien ontdek ik wel een levensgevaarlijk crimineel netwerk! Misschien moet ik me iets verdekter opstellen. Het is al snel verdekter dan zo, staand op de bank.

Misschien moet ik de politie bellen.
Misschien moet ik mijn koortsgedachten wat minder serieus nemen.

Misschien had ik helemaal niet uit bed moeten gaan. Misschien mag ik alweer nieuwe paracetamol nemen. Oh nee. De vorige dosis is te kort geleden. 

Ik heb corona. Dat betekent allang niks meer, behalve: griep. Toch is er nog altijd een verschil met hoe we griep beleefden vóór de pandemie. Toen had je geen idee welk van de ziljoen griepvirussen je nekte, nu sloegen de twee magenta streepjes ferm uit op een bijna vergeten testje dat nog ergens in de kast lag, tussen de batterijen en de kaarsen. Je hebt het. En je weet het. Het busje rijdt weg. 

Een gewone griep is het geworden, Jaap van Dissel kan rustig met pensioen. Een gewone griep, en daar kun je flink ziek van zijn, volgt er in de regel op. Dat ben ik. Flink ziek. Maar het grote verschil met een gewone griep van vroeger is dat mijn kinderen, opgegroeid in een tijdperk van lockdowns en thuisscholing, me mijden als een middeleeuwse pestlijder. ‘Krijg ik geen knuffel?’ ‘Nee, afstand. Je hebt wél corona.’ ‘Maar dat hoeft nu niet meer hè. Afstand, isolatie, dat is niet meer.’ ‘Serieus?’ ‘Nee, het is nu dus echt een griepje.’
‘Moeten wij dan niet testen?’

‘Nee, dat hoeft niet meer. Voel je je slecht dan?’ ‘Nee, maar het is corona toch! Straks steek ik door jou de hele klas aan.’

Verstoten en wakker dool ik door mijn slapende huis. Zal ik iets eten? Nee, te misselijk.

Krantje lezen. Kijken wat er allemaal erger is. Oh, een dominee wordt aangeklaagd door zes van zijn acht kinderen omdat zijn vrouw en hij ze afranselden met een stofzuigerslang, hapjespan of broodmes. De duivel zit in de details. Met woorden als ‘hapjespan’ klinkt huiselijk geweld ineens wel heel huiselijk. Nu gaat een speciale kerkcommissie overleggen of de predikant nog de gemeente wel mag voorgaan. Er wordt voorzichtig gehint op een non-actiefstelling. ‘Kanselcultuur,’ zeg ik, maar de poes vindt het niet heel grappig. 

Piet Adema, de minister van Landbouw, kán zich voorstellen dat de wolf ooit zijn beschermde status kwijtraakt, lees ik. Piet Adema, de man die een onuitwisbare indruk op me maakte door voor de camera’s op zijn eerste werkdag compleet clueless een lokje van zijn grijze boerenjongenskapsel te knippen, officieel uit solidariteit met de vrouwen in Iran, in werkelijkheid doodsbenauwd voor de camera van Jaïr Ferwerda. Een man van principes hoor, die Piet. Wat de wolf betreft, wil hij eerst onderzoek doen, vult mijn zieke hoofd in. De zaak bestuderen. De wetenschap raadplegen. Maar nee: Piet wil ‘de brede maatschappelijke discussie afwachten’. Regeren, dat moeten we óók al zelf doen.

En ik ben al zo beroerd.