2022

We mogen het theater weer in! (massaal gejuich)
Met dertig mensen! (plotselinge stilte)
Inclusief het personeel! (gehuil, tandengeknars en geweeklaag)
Dertig mensen mogen er in een theater, inclusief personeel.

Als ik (om maar eens iemand te noemen) optreed, komen wij al met tien mensen. Die hebben we ook echt nodig. We krijgen geen subsidie dus, net als iedere ondernemer, kunnen we ons geen baantjes voor de gezelligheid veroorloven. Dit zijn noodzakelijke, hardwerkende muzikanten, lichten geluidsmensen en de vrachtwagenchauffeur. Dan zijn er minstens vier technici ‘van het huis’ nodig om te helpen met bouwen en breken van ons decor. Dan is er nog een gastvrouw of -heer in de artiestenfoyer, de directeur, barpersoneel, de mensen van de garderobe... u voelt hem al aankomen. Als we met dertig man in het theater mogen, kunnen mijn ouders komen kijken; dan is het vol.

Ach, niet zo somber, binnenkort, als alles goed gaat in de zomer, mogen er honderd man in het theater! Honderd man in het theater betekent in tijden van corona dat je zeker driehonderd stoelen nodig hebt, misschien meer, om de anderhalve meter afstand te waarborgen.

Dat is verschrikkelijk. Leegte, rond goedbedoelende mensen, gaat niet voor een rollende lach of vrolijke meezingsfeer zorgen. Dit is voor een cabaretier rampzalig. ‘Voor een voetballer is het ook vreselijk om zonder publiek te spelen hoor,’ zei mijn zwager. En dat is vast zo, maar een doelpunt waar niet voor gejuicht wordt door het stadion telt wel. Een grap waar niet om gelachen is, niet.
Dan heb ik het nog niet eens over de verdiensten, die op deze manier onmogelijk zijn. Met zo weinig betalende bezoekers draait de productie alleen maar verlies.

Betaald live-streamen wordt veel genoemd als optie. Ik ben daar niet voor, voor mijn eigen werk dan. Zoals Jeangu Macrooy laatst zei: ‘Een optreden is een uitwisseling van energie’. En dat is precies waarom ik er zo van hou. Een livestream is geen uitwisseling van energie, maar een lieve daad van een fan die het met veel minder dan het echte werk doet uit meelij met de artiest. ‘Drive in-theater dan, jij staat op het podium en mensen horen je in hun auto!’ opperde laatst iemand enthousiast en ik hoop dat het voor sommige artiesten werkt. Maar voor mij voelen deze alternatieven als: ‘Hee, ga je mee surfen? Er is geen water en ook geen wind, maar verder kan het prima!’

Ik verwacht niet voor 2022 weer te kunnen optreden. We kunnen pas met veel mensen bij elkaar zitten als er een vaccin is, en misschien valt het mee, maar voor we allemaal ingeënt zijn? Dat kan zomaar twee jaar duren. En tot die tijd spelen we niet. Of misschien, een beetje, in Carré.

Carré heeft een plan. Er kun- nen nog maar 450 mensen in die prachtige bak voor 1700 man, maar het ziet er nachtclub-achtig uit en ik vind de manier waarop directeur Madeleine van der Zwaan de moed erin houdt – ondanks de enorme verliezen
– zo bewonderenswaardig dat ik daar best een poging zou willen wagen.

Verder klamp ik me vast aan William Shakespeare. Tijdens de pestepidemie sloot The Globe Theatre voor 12 jaar de deuren, daarna kon Shakespeare er zijn stukken pas weer opvoeren. Desondanks is hij toch nog best een relevante maker gebleken.

Meer Claudia de Breij? Lees iedere week haar column in de VARAgids!