Column Claudia de Breij: Alles is Wopke

Vannacht draaide in de bioscoop van mijn dromen de romanti- sche komedie Alles is Europa. Een mozaïekfilm zoals dat heet, waarin een enorme hoeveelheid op het oog losstaande personages uiteindelijk van alles met elkaar te maken blijkt te hebben.

Achtentwintig waren het er wel! Of zevenentwintig, daar wil ik van af wezen.

De hoofdpersoon was een doodgewone, boomlange, typisch Nederlandse consultant genaamd Wopke. Aan het begin van de film was hij zo’n typische nurkse jongen, teleurgesteld in de liefde, getroost door de kracht van cijfers. Als een van de 27 personages in de financiële problemen zit, zegt Wopke standaard dat ze zich gewoon aan de afspraken hadden moeten houden, dat die heel duidelijk zijn, dat we naar het fundament moeten kijken, en verder: nee. Zijn bijnaam wordt ‘Dr. No’ en niemand vindt hem aardig. Wopke maakt dat niets uit. Hij is standvastig, en dat is ook wat waard.

Dan wordt er iemand aangevallen. Iemand die niet eens bij de 27 hoofdpersonages hoort (ingewikkeld!) maar die eigenlijk zoveel op Wopke en de anderen lijkt dat ze allemaal voelen dat ze moeten helpen. Ook al omdat de aanvaller het ook op de andere 27 voorzien heeft, en dat weten ze maar al te goed. Dus praat Wopke ineens heel anders. De romantische wending in de film culmineert in Maastricht, waar Wopke een vurige toespraak houdt over ‘Europese eenheid en daadkracht’. Er is hier niet zomaar iets aan de hand, die gaat over ons samen. De aanval is volgens hem ‘een krachtmeting tus- sen democratie en autocratie’. Ik kreeg een beetje glimmende ogen toen de violen werden ingezet en Wopke sprak over ‘onze manier van leven’.

De andere 27 personages keken Wopke een beetje verbaasd aan. Emmanuel, een belangrijke tegenspeler, stal intussen de show met een nieuw idee voor een romantische komedie, dit keer met niet alleen de 28 eerder personages maar de aangevallene erbij, en nog een heel soepie. Het was verwarrend.

Wopke was intussen aanbeland bij de traditionele scène die altijd voorafgaat aan het slot van een romantische komedie: de held rent naar het vliegveld/trein- station/Brussel om zijn geliefde te vertellen dat hij wél van haar houdt. 

‘Ik geloof in ons’, prevelde hij onderweg. ‘Ik hou wél van Europa. We gaan samen verder.’ Victor, een van de andere 27, flirtte intussen met de aanvallers, maar Wopke had de aandacht van de rest, voor even. Zou het lukken? Zat het erin?

‘We zijn een waardengemeenschap!’ riep Wopke, ‘We zijn zoveel meer dan alleen een economische unie! We hebben een kans samen!’

Toen was Wopke bijna in Brussel, of bij de trein of het vliegtuig, waar de 27 of meer geliefden ook wachtten en werd ik wakker.

Ik hoop zo op een happy end.

Meer Claudia de Breij? Lees iedere week haar column in de VARAgids!