C'mon C’mon: kinderen zijn net volwassenen en andersom

Foto credits: The Searchers

Johnny (Joaquin Phoenix) is na de traumatisch breuk met zijn geliefde al jaren tegen wil en dank vrijgezel. Kinderen heeft hij niet, maar hij komt ze de laatste tijd vaak tegen als freelance radiojournalist. Hij interviewt jonge kinderen over wat ze vinden van hun leven en toekomst en reist daarvoor de hele VS door. Hij kan uitstekend luisteren en vragen stellen en de interviews gaan hem goed af. Maar het blijven oppervlakkige contacten. Het èchte contact met zijn zus Viv (Gaby Hoffmann uit Girls en Transparent ) en haar negenjarige zoontje Jesse is vooral afwezig en àls ze elkaar al spreken is het meteen ruzie, zeker sinds de dood van hun dementerende moeder, een jaar geleden. Jesse heeft Johnny sindsdien niet meer gezien, wat nogal lang is als je acht bent. Dan brengt het lot Johnny en Jesse samen: de vader van Jesse krijgt last van een ernstige episode van zijn bipolaire stoornis en zijn ex Viv moet hem een tijdje komen helpen in zijn woonplaats Oakland. Jesse kan beter niet meegaan en in Los Angeles blijven. Of Johnny een tijd op hem kan passen?

Wie (zoals ondergetekende) geen kinderen heeft, krijgt altijd te horen van mensen die ze wel hebben dat je je er geen voorstelling van kunt maken hoe het is. Alleen de ervaring leert je hoe mooi het is, hoe complex, intens vreugdevol en totaal anders dan je had gedacht. En hoe afgrijselijk afmattend, tot wanhoop drijvend en totaal vervullend op manieren waarvan je niet wist dat ze bestonden. Langere tijd oppassen op kinderen (zoals ondergetekende) is een zeer onvolledig maar toch instructief inkijkje in hoe het voor ouders moet zijn om continu verantwoordelijk te zijn en rekening te moeten houden met kinderen die je niks kwalijk kan nemen, want het zijn nou eenmaal kinderen. Een andere diersoort, bijna. Althans, dat dacht je. Maar de crux is, en dat laat C’mon C’mon prachtig zien, dat het vanaf hun achtste, negende vaak gewoon volwassen mensen zijn maar dan in een ander stadium. Dat is waar Johnny, door de zeer bijdehante vragen en opmerkingen van de zeer voorlijke en drukke en zijn vader en moeder missende Jesse, snel en hardhandig achter komt.

Jesse vraagt waarom hij geen vriendin heeft, geen kinderen, waarom hij Viv nooit belt, waarom hij haar heeft aangeraden van Jesse’s vader te scheiden, et cetera. Johnny probeert het nog met eindeloos voorlezen uit The Wizard of Oz , maar Jesse trapt er niet in en blijft de recalcitrante smart-ass die hij nu eenmaal is. Radeloos neemt oom Johnny hem dan maar mee de stad in, maar ook daar blijkt het jongetje een bron van onrust. Maar ook, zo begint Johnny na een paar dagen te ervaren, een bron van vermaak en onverwacht diepe gedachten. En gedeelde interesses, want Jesse eist al snel de professionele opnameapparatuur van Johnny op en begint opnames te maken van de geluiden van mensen en de zee, tijdens hun lange wandelingen langs de kust bij LA. Johnny komt erachter dat hij, net als tijdens de interviews voor zijn radioprogramma, niet moet proberen zijn denkniveau te verlagen tot een soort kunstmatige kindsheid, maar dat hij Jesse ergens halverwege kan ontmoeten door hem als een mini-volwassene te behandelen en hem serieus te nemen. En dan ontstaat het begin van iets waar Jesse beter in is dan Johnny: echt contact.

Filmmaker en scenarist Mike Mills ( 20th Century Women ) voert Jesse en Johnny vervolgens naar New York en New Orleans, want het duurt allemaal langer dan verwacht en Johnny moet verder met zijn interviews. Viv sputtert tegen maar heeft niet echt weerwoord en blijft per telefoon aanwezig als Jesse en zijn oom op een soort road-movie-achtige reis gaan, onderwijl kinderen interviewend die ongeveer Jesse’s leeftijd hebben. Het mooie is dat die interviews in de film niet geënsceneerd zijn maar echt: Joaquin Phoenix heeft ze zelf afgenomen en is een natuurtalent, want deze kinderen reageren prachtig ongedwongen en hebben mooie en soms zeer wijze dingen te zeggen over hun leven en toekomst. Ook Jesse komt heel naturel over, maar dat is zijn grote acteertalent: van de elfjarige Britse acteur Woody Norman gaan we nog veel horen. Joaquin Phoenix is ook mooi, zoveel anders dan zijn grimmige rollen in Joker en You Where Never Really Here. Hij is hier meer zoals zijn personage in Her.

Prachtige film kortom, over de band tussen kinderen en volwassenen en hun talrijke overeenkomsten. En over de manier waarop je het diepe ingaat als je ineens door je kind - of door je zus in dit geval - tot ‘opvoeder’ wordt gebombardeerd.