Churchill at War S01E01: potsierlijke reconstructies en dubieuze commentatoren

Het is op zijn minst opmerkelijk dat onder meer de Britse politicus Boris Johnson in deze documentaire over de grote staatsman iets mag vertellen over ‘het vrije woord en democratie'.

De Engelse documentairemaker Malcolm Venville zet graag historische staatslieden op een voetstuk, zie Abraham Lincoln (2022) en Theodore Roosevelt (2022). Je kan zijn stijl omschrijven als masculien, gefocust op sterke mannen met een grote historische impact. Churchill at War is van hetzelfde laken een pak. Aan de hand van potsierlijke reconstructies en commentaar van bekende gezichten probeert Venville uit te leggen waarom de wereld ten tijde van de Tweede Wereldoorlog smachtte naar een ‘krijger’ die het verschil kon maken. En Churchill kwam van ver, na een opzienbarende periode in het leger, waarin hij zijn werk combineerde met journalistieke taken, raakte zijn carrière in de jaren dertig in het slop.

Tijdens een bezoek aan München in 1932 weigert Adolf Hitler, die in dat jaar met zijn nazipartij de verkiezingen wint, aan te schuiven voor een diner met Churchill. De Britse politicus is passé. Uiteraard knipoogt Venville op dit moment, bij monde van één van de commentatoren, naar de kijker. Hitler had niet kunnen bevroeden hoe Churchill zich zou herpakken, zoiets.

En over die commentatoren gesproken: ook Boris Johnson en George W. Bush mogen uitleggen waarom ze zo geïnspireerd zijn door Churchill. Dat is op zijn minst opzienbarend. En je kan de gecorrumpeerde Johnson met zijn gewauwel over ‘het vrije woord en democratie’ maar moeilijk serieus nemen. Het is onduidelijk wat Venville precies wil. Wil hij de kijker waarschuwen voor sterke mannen zoals Trump die de macht naar zich toetrekken? Of betoogt hij dat de wereld nu juist klaar is voor sterke mannen? Churchill at War zegt in ieder geval niets nieuws over het titelpersonage.

Churchill at War, vanaf woensdag 4 december 2024 in zijn geheel bij Netflix