De Colombiaanse komedieserie toont een onopvallende goochelaar die een opmerkelijke, levensveranderende truc uitvoert.
Een ongeïnteresseerd publiek. Jonge kinderen kijken verveeld naar de kunsten van een clown van middelbare leeftijd die op het kleurrijke podium probeert om hun aandacht vast te houden. 'Mijn favoriete publiek: interactief en veeleisend', zegt de clown Juanqini ofwel Juan Morales (Antonio Sanint) tegen zichzelf.
Juan is niet bepaald iemand met talent voor het bijzondere vak. Zijn zoon Sami (Julián Cerati) heeft liefdesverdriet en treedt naast zijn vader op, waarbij hij verdrietige nummers zingt begeleid door een accordeon. Dochter Monica (Mariana Gómez) wil haar vader niet langer vergezellen tijdens zijn optredens, want ze heeft andere plannen: ze wil snel rijk worden met de verkoop van Colombiaanse zeep. Alleen dient moeder Margot (María Cecilia Sánchez) snel het spaargeld te investeren om haar droom te verwezenlijken.
Intussen oefent Juanqini hard op het onder de knie krijgen van een beroemde truc uit het boek ‘Geheimen van de grote verdwijntruc’ om zijn reputatie te herstellen en te zorgen dat de schaamte bij zijn familie verdwijnt. Er was tijdens het kinderfeest één persoon wel onder de indruk van zijn goochelkunsten: de crimineel Ñato Orduz (Biassini Segura). Wanneer hij wordt gevraagd om op te treden op een feest van Ñato’s drugskartel, slaagt Juanqini in zijn grote verdwijntruc. Alleen heeft het verstrekkende gevolgen.
Magie en illusietrucs hebben doorgaans een hypnotiserend effect, maar in Chichipatos heeft het een minder magische invloed. Bij vlagen lijkt de serie op een zelfspottende familiekomedie, maar maker Dago García houdt deze richting niet vast. Ondanks het magische script komt de creativiteit niet volledig tot uiting in de eerste afleveringen, waarin Juanqini enige tijd doorbrengt in de gevangenis. De cast voldoet maar weet het magere verhaal uit het script veelal niet te verheffen – al heeft Sanint wel een goede komische timing en voegt zijn eigenzinnige acteerwerk sjeu toe aan de materie. Uiteindelijk draait het in het alledaagse plot om de capriolen van een goochelaar en een verveelde crimineel.
García zag de potentie van de absurditeit van het komische plot, maar weet het niet volledig te benutten in de eerste afleveringen. Voor iedere matige Colombiaans serie als Chichipatos is er in de Netflix-catalogus ook een mysterieuze en magische serie à la Green Frontier. De charme van Chichipatos hangt af van in hoeverre een goocheltruc de individuele kijker kan betoveren.