Cheer S01: indrukwekkend en meeslepend

Als je aan cheerleading denkt, denk je misschien aan vrolijke jonge vrouwen (op de middelbare school) met pompons langs de kant van sportwedstrijden. Think again! In de documentaireserie Cheer van regisseur Greg Whiteley ( Last Chance U ) wordt het dertienvoudig nationaal kampioensteam van Navarro College in Texas gevolgd. Cheerleading wordt traditioneel gezien als de top van de sociale rangorde en de vertegenwoordiging van het eeuwige Amerikaanse optimisme en patriottisme. Cheer laat zien dat het in deze competitieve categorie topsport is.

De serie is een (terechte) hit en heeft al vele (bekende) harten gestolen, zoals die van Ellen DeGeneres , en is een bron voor memes. Helemaal niet gek, want je treedt binnen in een (voor de meeste mensen) onbekende wereld en ontmoet indrukwekkende jonge (fysiek én mentaal) sterke mensen die hun alles geven voor het team en de sport. En met hun ongekende doorzettingsvermogen, optimisme en vertrouwen in elkaar zijn zij een ware inspiratie. Ze halen alles uit zichzelf en geven dit aan elkaar.

Het Navarro Cheer-team staat al 25 jaar onder leiding van de zeer gepassioneerde en betrokken Texaanse coach Monica Aldama. Een, in haar eigen woorden, conservatieve vrouw van de kerk. Ze is streng voor 'haar' kinderen en als je je niet aan haar regels houdt, lig je eruit. Maar deze aanpak werkt en komt uit een heel groot hart. Ze biedt structuur, een doel en een veilige plek waarin de leerlingen zichzelf mogen zijn en zich kunnen ontwikkelen als cheerleader, maar vooral als mens. ‘Ik wil dat ze zelfverantwoordelijkheid leren. Iedereen is verantwoordelijk voor iedereen in het team.’

De stunts die ze uitvoeren zijn gevaarlijk en het is dus van essentieel belang dat het team op elkaar is ingespeeld. De cheerleaders werken keihard en trainen soms wel twee tot drie keer per dag en dat eist veel van hun lichaam. Het is een van de meest catastrofale sporten en er zijn dan ook regelmatig blessures als scheenbeenklachten, verdraaide enkels, schouderfracturen en hoofdletsels.

Wat Whiteley heel mooi en slim doet is de ontroerende en soms aangrijpende portretten van de cheerleaders precies op het juiste moment inzetten. Hij zet hen eerst neer als de sterke personen die ze nú zijn en laat daarna zien hoe ze hier zijn gekomen. De documentaire benadrukt het team als geheel en vangt het familiegevoel, maar zoomt ook in op de persoonlijke verhalen van Jerry, La'Darius, Morgan, Lexi, Gabi, en Sherbs.

Deze teamleden komen bijna allemaal uit gebroken gezinnen en hebben heel veel meegemaakt. Cheerleading (en de coaching van Monica) heeft soms letterlijk hun leven gered. In het team vinden ze een familie. Eén met onvoorwaardelijke steun en liefde voor altijd, want zelfs oud-teamleden van voorgaande jaren zijn nog steeds betrokken. En zelfs als je uit het team gezet wordt door bijvoorbeeld drugsgebruik, laat Monica haar ‘kind’ niet in de steek. ‘Ik vecht voor mijn kinderen met hand en tand'.