Bruisend Berlijn

Door Roger Abrahams

Het is druk op de Alexanderplatz. Vanuit de lucht zien we een tram over het plein glijden. Charlotte Ritter, met bobkapsel en clochehoed, stapt uit. Ze begeeft zich in de mensenmassa, waar ze prompt door een straatjongen wordt aangeklampt. Glimlachend wimpelt ze hem af en wandelt door naar het Berlijnse hoofdbureau van politie, de Rote Burg.
‘Welke verschillen zien jullie?’ vraagt Arne Krasting, onze gids. We kijken op van de iPads. Om ons heen staat een ratjetoe: de socialistisch-modernistische blokkendozen van het Park Inn-hotel en warenhuis Galeria Kaufhof, de stations van de honderd jaar oude trein- en metrolijnen, het 21ste-eeuwse winkelcentrum Alexa, een Primark en een C&A, een bakker en een Dunkin’ Donuts. En net als in het fragment uit de historische dramaserie Babylon Berlin, dat we zojuist hebben bekeken, krioelen Berlijners, dagjesmensen en buitenlandse toeristen door elkaar heen. Krasting spreidt zijn armen. Hees: ‘Bijna alles is weg! Alleen die twee gebouwen daar stammen nog uit de tijd van de Weimarrepubliek. De televisietoren moet je wegdenken.’ Hij wil maar zeggen: het was een crime om op deze plek de jaren 20 en 30 van de vorige eeuw tot leven te wekken, maar dat is de ploeg achter Babylon Berlin aardig gelukt. 

De gids – stoppelbaard, waterige ogen, pet van vooroorlogse snit – verhaalt van de opnamen, die plaatsvonden op de dag dat half Berlijn was afgezet vanwege een wielerwedstrijd. Regisseur Tom Tykwer, bekend van speelfilms als Lola rennt en The matrix resurrections, draaide drie scènes achter elkaar. Vanuit de toren van het Park Inn maakte Krasting stiekem foto’s. ‘Ik was toen nog een paparazzo.’ Hij vertelt dat reusachtige blauwe schermen werden opgehangen waarop het verleden later digitaal kon worden ingevoegd. De Rote Burg bestaat al lang niet meer en nu doet het roodkleurige stadhuis van Berlijn dienst als politiebureau, terwijl het in werkelijkheid zeshonderd meter verderop ligt. En de tram? Die reed hier echt, antwoordt Krasting. ‘Een originele oude S-Bahn, die ze uit een depot hebben gehaald.’ De draaidag werd als uitzonderlijk slopend ervaren, lieten contacten bij de serie hem weten. De kans dat de makers van Babylon Berlin nog eens besluiten om op de Alexanderplatz te filmen, omschrijft hij met de woorden: ‘Nie wieder.’

Lees verder vanaf bladzijde 26 van VARAgids 39