Bono & The Edge: A Sort of Homecoming with David Letterman: Letterman brengt luchtigheid in Dublin

Foto credit: Disney

Documentairemaker Morgan Neville ( Twenty Feet from Stardom , 2013) had vast het plan om met Bono & The Edge: A Sort of Homecoming with David Letterman een hartverwarmende film te maken. Daar is hij deels in geslaagd: mede dankzij de humor van Letterman. In de film is te zien hoe Bono en The Edge, de twee meest prominente muzikanten uit U2, afreizen naar Dublin, de Ierse stad waar ze ooit doorbraken. Letterman fungeert een beetje als de lijm die dit alles bij elkaar houdt. Zijn grappen werken ontwapenend, misschien wel omdat Bono zich zoals gewoonlijk ietsjes te serieus neemt. Hij wil zo graag een artiste zijn.

In de openingsscène mijmert Bono over mooie archiefbeelden van Dublin totdat zijn monoloog ineens wordt afgekapt en de stem van Letterman klinkt, die in een supermarkt ‘op zoek is naar pindakaascupjes’. In de film wordt het plechtstatige voortdurend afgewisseld met het banale. Maar dat is dus broodnodig, zeker als Bono verklaart niet over al te veel zelfvertrouwen te beschikken. Een pathetische geste. Niettemin rijst de vraag al snel: waarom heeft Neville, die dat ook goed kan, niet een veel betere, nauwgezettere film over de Ierse band gemaakt? Bono & The Edge: A Sort of Homecoming with David Letterman voelt in veel scenès aan als een willekeurig reisprogramma.

Bovendien is de documentaire, die feitelijk gewoon een soort reportage is, niet heel erg interessant voor muziekliefhebbers die niet idolaat zijn van U2. Als Bono aan het einde, bijgestaan door landgenoot Glen Hansard (de voorman van The Frames), nog een nummer opvoert, dan is de gekunstelde sfeer compleet: het liedje doet denken aan een combinatie tussen John Lennons Give Piece a Chance en We Are the World van USA for Africa. Je moet ervan houden, zoveel is duidelijk.