To The Bone: zoekt diepgang maar raakt de kern niet.

Anorexia nervosa is een onderwerp dat onderbelicht is in onze popcultuur, terwijl er tal van series en films zijn over drugs- en alcoholverslavingen. De Westerse cultuur participeert in het voortzetten van de mentale ziekte. Dunheid is immers een schoonheidsnorm die een cultuurwijde media propaganda is geworden. De Netflix-film To The Bone is geschreven en geregisseerd door tv-veteraan Marti Noxon (Buffy The Vampire Slayer, Mad Men).

In To The Bone vertolkt Lily Collins de rol van Ellen, een 20-jarige kunstenaar met anorexia. Uit wanhoop over haar verslechterde situatie geeft haar disfunctionele familie toestemming om haar op te nemen in een groepshuis voor jongeren met eetstoornissen onder leiding van de onorthodoxe therapeut Dr. Beckham (Keanu Reeves).

De film stipt licht aan dat anorexia een mentaal probleem is. De ziekte komt voor in zowel vrouwen als mannen, ongeacht etnische afkomst of leeftijd. Dit is terug te zien in de ondersteunde cast die helaas vrij eendimensionaal weer wordt gegeven: o.a. een patiënte met boulimia die haar braaksel bewaart, een zwangere anorexische vrouw, het meisje met de voedingssonde en de Engelse ballet danser.

To The Bone probeert het onderwerp op een realistische en soms speelse manier te benaderen. Er zijn bepaalde individuele scènes die verfrissend zijn – o.a. het droge gesprek over ‘bingen’ waaruit blijkt dat roomijs het makkelijkste braakt en het een discussiepunt is of Emma Stone dik is of zware botten heeft – maar Noxon is niet constant en de spanningsboog lijdt er onder.

De film is niet geïnteresseerd in de feitelijke behandeling van anorexia. De controversiële Dr. Beckham blijkt uiteindelijk een moderne cognitieve gedragstherapeut. Hij vertelt Ellen dat ze haar hersenen moet vertellen om ‘op te rotten’. Ellen neemt de boodschap aan maar we zien niet genoeg van Beckham’s werk om te zien wat het is, hoe het werkt, hoe het niet kan werken. Ellen is het centrum van de film maar er is een gebrek aan interesse wie ze nu echt is. Haar worsteling met anorexia wordt vooral getoond in uiterlijkheden: zware oog make-up, roken, ‘rebelse’ houding en ze is graatmager. De film wordt tevens rommelig door een onhandig uitgevoerde romantisch subplot.

Om een zwaar onderwerp zoals anorexia aan te pakken dien je de aandacht te vestigen op de hele gewichtscultuur in de moderne maatschappij. Het zelfbewustzijn van de film over anorexia en degenen die lijden komt niet goed uit de verf.

To The Bone zoekt diepgang maar raakt de kern niet.