Arco Gnocchi (‘honderd procent Bojack Horseman-fanboy’) maakte van zijn recensie van het vierde seizoen een soort liefdesverklaring.
Even in het kort: het eerste seizoen Bojack Horseman draaide om het schrijven van BoJack’s biografie. Het tweede seizoen ging over de film Secretariat, waarin Bojack de hoofdrol speelde. Het derde seizoen focuste vooral op de Oscar die BoJack al dan niet zou kunnen gaan winnen, met de extreem goed geslaagde aflevering Fish Out of Water, als onmiskenbaar hoogtepunt.
Na die drie seizoenen zijn de hoofdpersonen herkenbare, uitgewerkte karakters geworden, waar je inmiddels echt gehecht aan kan raken. Niet slecht voor een paar pratende dieren en amaibele losers. De maffe wereld waarin deze dieren en mensen zij aan zij leven voelt inmiddels ook vertrouwd. Vertrouwd, maar nog lang niet versleten. Want nu de personages en het BoJack-universum echt zijn neergezet, gaat de serie nog meer de diepte in. Natuurlijk komt de komische kracht vaak weer van de woordgrappen, de kleine maar vaak geweldige gebeurtenissen op de achtergrond en de originele, absurde gastrollen. Maar wat de serie echt uitzonderlijk maakt is hoe het de wat zwaardere materie behandelt. Depressie, dementie, angst, verlies, twijfel, zelfhaat: geen serie komt soms zo hard binnen als BoJack.
Dit seizoen draait alles om familie. De serie duikt in wat het betekent om bij een familie te horen – en in de offers die je daarvoor soms moet brengen. Vooral voor BoJack zelf zit er dit seizoen een grote verandering aan te komen op familiegebied. En BoJack zou BoJack niet zijn als dat niet heel veel paniek en heel slechte keuzes met zich mee zou brengen. Toch heeft het vierde seizoen een positievere toon dan de vorige drie; er gloort hier en daar zelfs hoop. Al is gelukkig zijn nog steeds een zeer fragiel en zeldzaam goed in Hollywoo.
Het vierde seizoen is gevoeliger, iets minder cynisch ook. Toch komen sommige scènes weer binnen als sloopkogels. Dit keer geen exceptionele aflevering die er echt uitspringt, maar dat zegt misschien meer over hoe constant en hoog het niveau van het hele seizoen is. Het depressieve, narcistische paard lost alle verwachtingen ruimschoots in.