Black Summer S01E01-03: saai, saaier, saaist

Er was eens een serie genaamd Z Nation , die duidelijk meeliftte op het succes van The Walking Dead. Qua productiewaarde en kijkersaantallen kon de serie niet op tegen zijn grote voorbeeld, maar wat Z Nation miste aan budget en speciale effecten, maakte het ruimschoots goed met manische energie, knotsgekke verbeeldingskracht en heel veel humor. Het bleek vijf seizoenen lang een winnende combinatie (de eerste vier seizoenen zijn nu te zien bij Netflix).

Geen van die elementen zijn terug te vinden in Black Summer, de prequel-serie die net bij Netflix is verschenen. De serie speelt zich zo’n drie jaar voor het begin van Z Nation af, toen de zombie-apocalyps nog in de kinderschoenen stond en het leger in ieder geval nog de schijn van orde en overmacht had.

De eerste aflevering volgt een evacuatie vanuit verschillende perspectieven – je weet wel, een narratief vertelmiddel dat zo rond de vorige eeuwwisseling nog heel populair was in films zoals Go en 11:14. Zo ontmoeten we onder anderen Rose (Jaime King, Sin City, My Bloody Valentine, Hart of Dixie), die op zoek is naar haar dochter, de Zuid-Koreaanse Sun (Christine Lee) en militair Spears (Justin Chu Cary), die niet is wie zijn uniform zegt dat hij is. Allemaal hebben ze één doel: het stadion bereiken, de verzamelplek voor overlevenden.

Black Summer bevat alle kernelementen die een zichzelf respecterende zombieserie moet hebben: chaos, geweld, uitgestorven straten en – uiteraard – heel veel zombies, het liefst voormalige geliefden, buren of familieleden. Maar de eerste drie afleveringen van Black Summer weten, op een sterk openingsshot – wat is er verontrustender dan een loeiend noodalarm? Een loeiend noodalarm in een gebied waar niemand meer is om er op te reageren – na, maar weinig te boeien.

Natuurlijk wisten we dat we hier niet zoals bij Z Nation ook meteen zombiebaby’s en zombietornado’s mochten verwachten (het productiehuis, Asylum, was ook verantwoordelijk voor de Sharknado-serie), maar dat is geen excuus voor zo’n saai, serieus en fantasieloos eindproduct.

Hetzelfde kan gezegd worden van de personages. Z Nation had geen tekort aan kleurrijke hoofdpersonages, zoals Doc (Russell Hodgkinson), 10K (Nat Zang), Murphy (Keith Allan), Warren (Kellita Smith), en Citizen Z (DJ Qualls), die zichzelf vooral ook niet te serieus namen. Maar de personages in Black Summer blijven frustrerend vlak, alsof ze allemaal maar één allesomvattend karakterkenmerk hebben meegekregen. Rose heeft een dochter, Spears een geheim. De vindingrijke Sun is nog het meest interessant. Maar haar belangrijkste karaktertrek lijkt ‘spreekt geen Engels’ te zijn.

Nog een opvallend verschil: de personages in Z Nation waren wel echt bekend met de regels rond zombies, en met populaire zombiefilms. Zoals één van de karakters uit Z Nation treffend wist te zeggen: ‘Dawn of the Dead: geweldige film, waardeloze realiteit.’ In Black Summer maken de personages nog onnodige, domme keuzes. Want wanneer je weet dat iedereen in een zombie verandert zodra hij of zij sterft – tenzij de hersenstam is beschadigd – is je polsen doorsnijden misschien niet direct de slimste oplossing wanneer je zwaargewond bent en je je vrouw niet langer in de weg wilt zitten.

Toegegeven, ook bij Z Nation was logica vaak ver te zoeken. Maar die serie wist zich vijf seizoenen lang van de rest te onderscheiden. Black Summer voelt als dertien in een dozijn.