Bioscooppremière: I, Tonya

Indertijd was het een gigantische sport-rel en langdurig mediaspektakel. Nu is het een bevredigende en hilarische speelfilm waarin Margot Robbie grappig, ontroerend en vooral goed is als Tonya Harding. Een straatarm, vanaf haar kindertijd door iedereen misbruikt en geslagen meisje dat hierdoor een keihard loeder werd dat één ding steengoed kon, als kleintje al: schaatsen.

Tonya schopte het tot kampioene, maar wel een onzekere. Toen de Olympische Winterspelen van 1994 naderden, lieten zij en haar gestoorde ex-man voor de zekerheid dus de benen van Hardings vriendin en rivale Nancy Kerrigan door een stel ingehuurde oetlullen aan gort slaan. Althans dat was het idee, volgens de FBI. Kerrigan werd hard geraakt maar was gelukkig alleen maar bont en blauw, herstelde snel en won zilver op de Spelen. Harding werd achtste en vervolgens aangeklaagd wegens medeplichtigheid aan de aanslag. Ze werd niet veroordeeld, maar haar schaatscarrière lag in puin. Haar ex en de oetlullen verdwenen achter de tralies.

Zo'n verhaal kun je op vele manieren verfilmen. De makers van I, Tonya kozen voor een fragmentarische en quasi-documentaire stijl met opvallend veel humor en schaatsscènes die doen duizelen en oogverblindend zijn, ook voor sporthaters. Ze kozen tevens voor nuance: Harding is een onmogelijke, bikkelharde, vileine maar ook ontroerende anti-heldin.

Regisseur Craig Gillespie (Lars and the Real Girl) laat Robbie en de andere acteurs recht in de camera tegen het publiek spreken, ensceneert ook de interviews met Harding waarop het script werd gebaseerd en gebruikt veel popmuziek uit die tijd. Het resultaat is een flitsende en afwisselende film waarin humor de boventoon voert. Vervelen doe je je nooit; de regisseur en zijn crew hebben vijftien jaar ervaring met commercials en dat zie je terug in het tempo en de beeldtaal van I, Tonya. Margot Robbie deed veel van de schaatsscènes zelf, maar de computer leverde ook een fascinerende bijdrage:

De twee beste rollen in de film hebben allebei een nominatie op zak voor de komende Oscars. Allison Janney ( Tallulah ) is genomineerd voor beste vrouwelijke bijrol als Tonya's afgrijselijke moeder en Robbie zelf, die de beste rol van haar nog korte maar pijlsnelle carrière speelt, als beste actrice. Ze speelde eerder Harley Quinn in Suicide Squad (mogelijk is ze straks te horen in de Harley Quinn-animatieserie ), de vrouw van Leonardo DiCaprio in Wolf of Wall Street, een journaliste in de Tina Fey-komedie Whiskey Tango Foxtrot en legde in een korte maar memorabele badscène  in The Big Short het principe uit achter het financiele product 'subprime mortgage bonds'. Allemaal goede rollen waarin ze het type smartass bimbo speelde - die laatste drie films staan nu overigens op Netflix. In I, Tonya speelt ze een smartass volksmeisje, een keihard type dat niet erg aardig is, maar daar ook reden toe heeft.

Wat je op de film kunt afdingen is dat de humor regelmatig ten koste van Tonya en haar 'white trash' familie gaat; dit als hommage bedoelde portret is wel een beetje neerbuigend zo hier en daar. Blijf in de bios even zitten tijdens de aftiteling, waaruit blijkt dat de oetlullen in het echt net zo raar waren als in de film wordt gesuggereerd.