Bioscooppremière: Good Manners

Er iets niets kinderlijks aan Good Manners; verwacht geen Dolfje Weerwolfje. Het geweld door en tegen kinderen is bruut, het bloed vloeit rijkelijk en, ondanks de vaak ontroerende liefde die de twee vrouwen in de film voor elkaar en de kleine Joel tonen, is dit geen zoete kost. Good Manners is bijzonder, omdat de film zoveel contrasten en verschillen in vorm en toon bevat dat hij moeilijk in één genre is te vangen. Maar het geheel werkt op allerlei niveaus prima.

De jonge 'upper class' Ana is door haar rijke familie van het Braziliaanse platteland naar een duur appartement in São Paulo verbannen, omdat ze ongehuwd zwanger werd. Ze lijkt een verwende, verongelijkte rijkeluisdochter met designer-schoenen, een bitchy tutje en wandelend cliché van een type dat je denkt te kennen. Maar je blijkt het tijdens het kijken keer op keer totaal mis te hebben. Zo is Ana, om te beginnen, niet zomaar zwanger, maar zwanger van een soort wolfman, zo leren we in een comicbook-achtige animatie sequentie. In Brazilië is het bestaan van weerwolven niet beperkt tot televisie en bioscoop; de weerwolf-mythe is onderdeel van de plattelandscultuur, aldus regisseurs Juliana Rojas (ook scenarist van de serie 3% op Netflix) en Marco Dutra, wiens thriller Era el cielo ook op Netflix staat en die momenteel voor HBO de serie El Hipnotizador maakt. Rojas en Dutra regisseerden samen eerder de horrorfilm Hard Labor, en hun voorkeur voor dit genre is ook in Good Manners goed te merken, maar de film is veel meer dan horror.

Als de zwangere Ana de zwarte werkster Clara in dienst neemt en die laatste steeds bezorgder wordt over de rare nachtelijke uitstapjes van Ana, groeien de twee vrouwen, die in alles elkaars tegenpolen leken, naar elkaar toe. In deze lange en mooie fase van de film zien we een romance opbloeien tussen de twee. Ana is in deze fase de hoofdpersoon en switcht tussen nachtelijke horroruitstapjes, aerobics-oefeningen en winkelen in dure modezaken, en raakt verzeild in een zichzelf verbazende lesbische relatie. Dan komt halverwege de film, na een onthutsende bevalling waar iedereen die zwanger is maar van moet wegkijken, de kleine Joel ter wereld. Er is duidelijk – heel duidelijk – iets heel bijzonders aan het kereltje. Ana verdwijnt uit beeld en de rest van de film gaat over Clara en Joel die, zo leren we, zeven jaar na de bevalling opgroeit in de arbeiderswijk waar Clara en haar familie wonen. Hij is zich er niet van bewust dat Clara niet zijn biologische moeder is en klaagt nooit over zijn strikt vegetarische dieet. Er wordt ons een mooie jeugd geschetst, waarvan het enige opmerkelijke is dat Clara haar zoontje als het volle maan is in een geheime ruimte vastketent, voor zijn eigen bestwil. En die van zijn onwetende buurtgenoten.

In de laatste fase van Good Manners verandert de film opnieuw van toon en komen we in een meer klassieke horrorsituatie terecht als Clara er toch niet in blijkt te zijn geslaagd om Joel blijvend van zijn ware gespleten aard te vervreemden. Ja, hij is een heel lief mens, maar hij is ook een monster. Met een hoofdletter M, zonder goede manieren, zo blijkt in het laatste half uur. De nadrukkelijke gewelddadigheid van een jong kind die we te zien krijgen, deels gericht tegen andere jonge kinderen, zijn voor westerse films betrekkelijk onconventioneel – het beste andere recente voorbeeld, Tigers are not afraid , kwam dan ook uit Mexico. Voor de rest is er ook weinig conventioneel aan Good Manners, want een lesbisch en de sociale klassen overschrijdend liefdesdrama annex sprookjesachtige parabel over de dualistische kanten die ieder mens in zichzelf herbergt annex bodyhorror-film over weerwolven, dat kom je niet vaak tegen. Good Manners is dan ook vooral aan te raden voor mensen die (hogelijk) verbaasd willen worden in de bioscoop.

 

Hoe breng je een zevenjarige, die half mens half monster is, goede manieren bij? Niet, blijkt uit dit mooie mengsel van romance, fantasy en horror over een jong Braziliaans weerwolfje.