Bioscooppremière: Blade Runner 2049

 

Het (nogmaals) bekijken van de originele Blade Runner is eigenlijk wel een vereiste voordat je Blade Runner 2049 gaat zien, want de film is echt een vervolg. Een waardig vervolg, want wat de oorspronkelijke film zo goed maakte - de melancholieke sfeer, het set-design en vooral de tragiek van de opgejaagde en vernederde robots - is door regisseur Denis Villeneuve (Arrival) en scriptschrijver Hampton Fancher (ook van de oorspronkelijke Blade Runner) perfect begrepen en overgenomen.

De wereld staat er in deze film nog slechter voor dan in de oorspronkelijke: de opwarming van de aarde zorgde voor hongersnood en een afgrijselijk klimaat en iedereen met een beetje geld is verhuisd naar 'de koloniën' die zich niet op aarde bevinden en waarvan we ook in deze film niets te zien krijgen. Op aarde proberen de achterblijvers, die wonen in dezelfde nare appartementenblokken als in de vorige film, een karig bestaan bijeen te verdienen. Ze worden geholpen door robot-slaven, zeer geavanceerde machines met zelfbewustzijn maar zonder mensenrechten en door veel 'echte' leden van homo sapiens gehaat. De oude modellen, van wie de door Rutger Hauer gespeelde Roy de bekendste was, worden nog steeds opgejaagd door premiejagers, die Blade Runners worden genoemd. In deel één speelde Harrison Ford de belangrijkste, hier doet Ryan Gosling dat.

De belangrijkste kwestie in de film is opnieuw of hun zelfbewustzijn en de ingebouwde menselijke emoties de robots geen recht zouden moeten geven op een menselijke behandeling en mensenrechten. En zo niet, wat de robots daar dan zelf aan menen te mogen of moeten doen. Net als in Her en Ex_Machina dus, en ook Data en de holo-dokter uit Star Trek The Next Generation en Voyager onderzochten die thema's al. Alleen is Villeneuve, meer nog dan regisseur Ridley Scott in het origineel, nogal van de 'show, don't tell' school. En dat betekent dat het vreemde lot van de bots niet in ellenlange dialogen of andere uitleggerigheid breed wordt uitgemeten, maar dat we ze domweg volgen en zo een idee krijgen van hun drijfveren en gevoelens. Het is niet goed voor de film om de plot uit de doeken te doen, maar de trailers kunnen zonder veel spoiler-schade wel worden bekeken:

Ongelofelijk mooie beeldtaal, hele goede acteurs en een grote break-out rol voor Sylvia Hoeks, die de gedreven en ontzettend botte bot Luv met zoveel verve speelt dat Rutger ongetwijfeld trots op haar is. Doe jezelf een plezier en ga de film zien: bijna drie uur oogverblindendheid in de mooiste, meest atmosferische sf-film in tijden.