Awkward. S01-03: scherpe coming-of-age komedie

Je hebt van die series waarbij het gewoon klopt. Waar duidelijk is dat de makers vanaf het begin een concreet verhaal voor ogen hebben en ook rustig de tijd nemen nemen om dat verhaal goed te vertellen. Een mooi voorbeeld is de serie Crazy Ex-Girlfriend , die de lange, moeizame weg volgt van een jonge vrouw met een bipolaire stoornis, die in vier seizoenen beetje bij beetje in het reine komt met haar ziekte en met zichzelf.

Awkward. (2011-2016) is er ook zo één, al wordt het bij deze scherpe middelbare schoolkomedie pas in het derde seizoen duidelijk wat voor een geraffineerd spel bedenker Lauren Iungerich ( On My Block ) eigenlijk speelt.  

Op het eerste gezicht volgt de serie het bekende lelijke eendjesformat. Jenna Hamilton (Ashley Rickards, One Tree Hill) is altijd een muurbloempje geweest, dat droomde van de dag dat haar medeklasgenoten haar echt zouden zien staan. Maar wanneer die dag aanbreekt, verloopt deze niet zoals ze had verwacht. Door een ongelukkige samenloop van omstandigheden (men neme een fatalistische tienertirade, een potje aspirine, een dozijn scheermesjes, een gevulde badkuip én een föhn) wordt een glijpartij in de badkamer – waardoor ze met haar hele arm in het gips belandt - gezien als een zelfmoordpoging.

Oké, ze beleefde een weinig indrukwekkende eerste seksuele ervaring in een bezemkast met haar kalverliefde, de populaire maar niet al te snuggere sportjongen Matty McKibben (Beau Mirchoff, Desperate Housewives), die haar direct na de seks vertelde dat hij haar geweldig vindt, maar dat verder niemand op school dat mag weten. En ook het ontvangen van een anonieme brief die je vertelt dat je zo onopvallend bent, dat niemand je zou missen mocht je morgen van de aardbodem zijn verdwenen, rekent Jenna niet echt als een hoogtepunt. Maar toch voelt Jenna zich niet echt veel ongelukkiger dan de gemiddelde puber. ‘Ik haat mezelf niet, ik haat alleen de middelbare school’. Maar hoe meer ze haar ouders, haar beste vriendinnen (Jillian Rose Reed, Jessica Lu), haar medescholieren en de nieuwe decaan (Desi Lydic, The Daily Show) van het tegendeel probeert te overtuigen, hoe minder ze haar geloven.  

Dus besluit Jenna van een nood een deugd te maken - erger kan het toch niet worden – en begint ze zichzelf op school meer in de kijker te spelen. En hoe zelfverzekerder ze zich gedraagt, hoe populairder ze wordt. Iets wat niet onopgemerkt blijft bij Matty en zijn beste vriend, Jake (Brett Davern). Eind goed al goed… toch?

Iungerich speelt slim in op onze verwachtingen, en gaat vervolgens een totaal andere kant op. De anonieme brief die Jenna in de pilot kreeg is daarbij cruciaal. Het was een brief van een ‘vriend’, met daarin een paar tips hoe Jenna gedenkwaardiger zou kunnen worden. 1) Stop met een watje zijn. 3) De enige mensen die treuriger zijn dan jij zijn je vrienden. Dump ze. Maar de pijnlijkste observatie is nummer 4: Wanneer je knap bent, ben je gelukkig. En jij bent duidelijk niet gelukkig.

Maar hoe meer van deze tips Jenna – bewust of onbewust – opvolgt, hoe onuitstaanbaarder ze wordt. En zelfs al volgen we alles vanuit Jenna’s heerlijk sarcastische perspectief, ook de makers zijn zich dondersgoed bewust van het feit dat ze een monster hebben gecreëerd. Iets waar Jenna in het derde seizoen in haar eentje achter zal moeten komen.

In de eerste drie seizoenen valt er sowieso genoeg te genieten. Van de kleine nuances bij Sadie (Molly Tarlov), de opperbitch van school (‘You’re welcome!’), en de prettige gestoordheid van decaan Valerie, die echt op zoek moet naar een baan waar ze niet verantwoordelijk is voor het welzijn van andere mensen, tot de mooie karakterontwikkeling van Jenna’s moeder Lacey (Nikki Deloach), die zichzelf veel liever als een goede vriendin, dan als een verantwoordelijke volwassene ziet.

Niet alles werkt even goed, zoals het zijlijntje tussen Jenna en Jake en de Aziatische schoolmaffia waar Jenna’s vriendin Ming (Lu) door wordt geterroriseerd. Maar die kleine misstapjes nemen we graag voor lief.

Het enige jammere? Dat er, na het vertrek van Iungerich als showrunner aan het einde van het derde seizoen, nog twee seizoenen kwamen, waarin alle positieve ontwikkelingen en momenten van kritische zelfevaluatie regelrecht in de prullenbak verdwenen. Dus ons advies: geniet van de eerste drie, en negeer de rest.