Atlantique: liefde overwint dood in sfeervol spookverhaal

De ingrediënten van Atlantique doen een totaal andere film vermoeden, maar al die verwachtingen worden afgestraft door dit zelfverzekerde en in alle opzichten verrassende regiedebuut over Ada, een rebels meisje in Senegal dat heen en weer wordt geslingerd. Tussen de fijne beachclub waar ze haar vrijgevochten vriendinnen treft en haar vrome islamitische familie, en tussen de jonge bouwvakker Souleiman, op wie ze verliefd is, en de door haar familie uitgekozen toekomstige rijke echtgenoot Omar, die ze niet mag. Ada's echte liefde Souleiman bouwt met zijn bouwvakkende vrienden aan een futuristische wolkenkrabber in de woestijn aan de rand van de moderne metropool Dakar, maar ze krijgen geen cent loon van de zakenman die het ding laat neerzetten. Daardoor hebben zij en hun families te weinig te eten. In wanhoop ontvluchten ze per boot de stad, op zoek naar werk in Spanje. Souleiman vertrekt zonder afscheid te nemen van Ada. De reis naar Spanje - een tripje van een kleine drieduizend kilometer in een klein bootje - verloopt voorspelbaar. De Atlantische Oceaan kent geen mededogen.

Wat volgt is een hypnotiserend verslag van het verdriet, het gedwongen huwelijk en daarna het groeiende verzet van Ada, die allesbehalve een slachtoffer is in een film die allesbehalve een somber portret van Afrika, immigratie, armoede of bekrompen godsdienst is. Atlantique wordt al snel een betoverend verhaal over een jonge vrouw die zich niet laat kisten door haar familie en over een groep jongemannen die zich letterlijk niet laat kisten door de zee. Ze vinden een manier om terug te keren, net zoals in de film A Ghost Story , maar dan zonder lakens over hun kop. Tijdens de scènes waarin dat gebeurt, krijgt de film horror-elementen: de zakenman die hun loon niet betaalde en de politieagent die Ada lastigvalt, zijn niet blij met hun spookachtige terugkeer. Ada en haar vriendinnen, die steeds meer schijt hebben aan de patriarchale manier waarop ze worden behandeld - een scène waarin Ada’s maagdelijkheid op verzoek van haar familie wordt gecheckt door een mannelijke dokter is vreselijk - nemen in een soort symbiose met hun op zee verdwenen geliefden wraak op de mannen die hun lot meenden te kunnen bepalen.

De sfeer waarin dat gebeurt, is magisch realistisch op een prachtige, soms kippenvel veroorzakende manier, ook met dank aan de onheilspellende filmmuziek van Fatima Al Qadiri ( Spotify ). De acteurs zijn op een rustige manier uitmuntend, het gebruik van Dakar als exotische maar toch ook zeer Westerse locatie werkt heel goed, en het camerawerk van Claire Mathon (Portrait de la jeune fille en feu) is ronduit fantastisch: trage glijdende shots in de straten van de stad en prachtige beelden van de oceaan. Atlantique wordt in de loop van de film een soort sprookje, een beetje vergelijkbaar met de manier waarop dat in de films A Girl Walks Home Alone at Night, Tigers Are Not Afraid en Good Manners gebeurde. De regie is zo trefzeker, dat het moeilijk te geloven is dat dit een debuut is. De Frans-Senegalese actrice Mati Diop tekende voor die regie en van haar gaan we zeker nog veel horen. Ze maakte met Atlantique een origineel en geweldig coming-of-age drama met een heldin van wie je in de 105 minuten die deze film duurt, intens gaat houden.