Argentina, 1985: goed acteerwerk; bij vlagen saai

Foto credits: Amazon Studios / La Unión de los Riìos / Kenya Films / Infinity Hill

De Argentijnse acteur Ricardo Darín speelt in Argentina, 1985 de aanklager Julio César Strassera, die in het jaar uit de titel ervoor zorgde dat een deel van de militaire junta (de dictatuur van 1976 tot 1983) werd veroordeeld voor de martelpraktijken en moorden die bekendstaan als de Guerra sucia (de Vieze Oorlog). Darín – bekend van internationale hits als El secreto de sus ojos (2009) en Nueve reinas (2000) en zijn komisch talent – speelt ditmaal een serieuzere rol. Hij speelt een onverstoorbare man die net na een tragische periode voor Argentinië de verantwoordelijken wil berechten. Zijn vrienden noemen hem ‘loco’ en voor zo’n klus moet je ook echt gestoord zijn.

Sowieso willen gevestigde juristen Strassera – die is aangesteld door de nieuwe, democratisch gekozen president – niet van dienst zijn. Is ook niet zo handig: die kunnen door de verdachten aangemerkt worden als ‘communistisch’ en dus partijdig. Dus vindt de aanklager zijn nieuwe team bij universiteiten en in de ambtenarij: een stel jonge honden. De rest laat zich wel raden: discussies over de te voeren strategie passeren de revue, het verzamelen van bewijs, en de rechtszaak zelf.

Fascinerender zijn de scènes waarin blijkt dat Strassera – die dagelijks doodsbedreigingen ontvangt vanwege zijn werk – zijn dochter laat schaduwen door zijn zoontje. Zij heeft een relatie met een jongen waarvan de aanklager denkt dat hij een undercoveragent is, ingehuurd door de mannen die hij probeert te veroordelen. De paranoia overheerst – net als in andere recente films over Latijns-Amerikaanse schrikbewinden, zoals Rojo (2019) – dus Strassera’s leven.

Daarnaast is Argentina, 1985 vooral een rechttoe rechtaan rechtbankdrama. Bij vlagen saai en log. Te lang ook, met zijn ruim twee uur. De vraag rijst: gaan Nederlanders dit zien? Omdat filmmaker Santiago Mitre wel diep ingaat op een historische episode die hier niet erg bekend is. Maar kom op: Ricardo Darín is toch wel een goede reden om Mitre’s film wél te gaan zien.