Alice in Borderland S02: spelen voor je leven

Foto credits: Kumiko Tsuchiya / Netflix

‘Het leven is als een spel. Geniet ervan.’

Fans van Squid Game  zullen nog even geduld moeten hebben, maar liefhebbers van drama’s waarin je leven – letterlijk – afhangt van de uitkomst van een spelletje kunnen vanaf vandaag wel hun hart ophalen bij het tweede seizoen van Alice in Borderland.

Het verhaal achter Alice in Borderland  – gebaseerd op de gelijknamige Japanse manga – in het kort: van het ene op het andere moment zijn bijna alle inwoners van Tokio spoorloos verdwenen. De mensen die er nog wel zijn, zijn verplicht mee te doen aan spelletjes, anders worden ze gedood. Maar ook de spelletjes zelf zijn niet zonder gevaren: kandidaten moeten winnen om te overleven.

Aan ieder spel is een kaart (zoals in een kaartspel) gekoppeld, met voor iedere kleur een ander thema. Klaveren draait om samenwerking, schoppen om (fysieke) kracht, ruiten om vernuft en harten om verraad. Hoe hoger de punten, hoe zwaarder het spel. Aan het einde van het eerste seizoen waren alle genummerde kaarten afgewerkt, in seizoen twee is het tijd voor de plaatjeskaarten, zeg maar de eindbazen.

De grootste trekpleister van Alice in Borderland  zijn natuurlijk de spelletjes, die met chirurgische precisie menselijke zwakheden blootleggen en zelfs de meest goedbedoelende kandidaten voor onmogelijke en onmenselijke keuzes zetten. Want hoe graag wil je blijven leven, wanneer je weet dat jouw winst automatisch betekent dat iemand anders verliest, dus sterft?

Deze spelletjes zijn natuurlijk niets zonder personages om mee mee te leven. Zoals de immer hoopvolle en daardoor ook ietwat naïeve Arisu (Kento Yamazaki), de doortastende Usagi (Tao Tsuchiya) en de laconieke Chishiya (Nijirô Murakami), die zich, zelfs vastgeketend onder een bungelend vat met zoutzuur, door niets van de wijs laat brengen.

Niet alle spelletjes zijn in het tweede seizoen even sterk, maar veel wordt goedgemaakt door de eindbazen, die vaak ook meedoen aan de spellen die ze zelf hebben bedacht. Ook zij zijn geen karikaturale slechteriken, maar genuanceerde personages met een eigen wereldbeeld en filosofie. Zoals Kyuma (Tomohisa Yamashita), de klaverenkoning, die op een wel heel unieke wijze deelneemt aan zijn eigen spel.

En dan is er natuurlijk nog het centrale mysterie zelf: want wat is nu precies deze wereld waarin de spelers verzeild zijn geraakt? En mocht er inderdaad een uitweg zijn, wil iedereen eigenlijk wel terug naar de echte wereld? Het tweede seizoen lijkt een definitief antwoord te geven.

Of toch niet?