A Series of Unfortunate Events S1: Schitterende toevoeging aan de Netflixcatalogus

 

De Baudelaire-kinderen – Violet, Klaus en baby Sunny – zijn allen buitengewoon mondig en intelligent. Hun leven is een groot taalspel, met referenties naar Marcel Proust. Dan rijst de vraag: welk kind heeft À la recherche du temps perdu niet gelezen? Of nog beter: hoeveel volwassenen hebben het boek wel gelezen? Als de ouders van het trio omkomen bij een brand, dan zijn ze aangewezen op diezelfde meerderjarigen; die bepalen – of ze nu wel of niet capabel zijn – hun toekomst.

Bankier Poe (Glansrol van K. Todd Freeman) beheert het fortuin van de Baudelaire-familie en ontfermt zich over de wezen. Eerst mogen ze bij hem thuis bivakkeren – waar ze niet heel hartelijk worden ontvangen – waarop hij ze aflevert bij hun nieuwe voogd: Graaf Olaf (Neil Patrick Harris). Deze snoodaard is uit op het familievermogen – dat overigens beschikbaar komt als Violet achttien jaar wordt. Olaf vindt echter een maas in de wet: als hij met Violet trouwt dan is hij tegelijkertijd voogd en echtgenoot. Dan heeft hij toegang tot het fortuin.

Deze dynamiek tussen de kinderen en de graaf is de rode draad in de dertien boeken die Lemony Snicket – pseudoniem van Daniel Handler (1970) – schreef. De eerste vier boeken zijn nu omgetoverd tot acht afleveringen. Waarin ook een rol is weggelegd voor Lemony Snicket: Patrick Warburton, bekend als Joe Swanson uit Family Guy verzorgt met zijn baritonstem tekst en uitleg bij het verhaal. Net als in de boekenreeks speelt de (fictieve) auteur zelf dus een belangrijke rol. Hij vertelt dat het verhaal geen vrolijke openingsscènes heeft evenals een happy end. En als een scène net iets te indringend dreigt te worden, dan pauzeert hij voor een kopje thee.

De zeggingskracht van Handlers werk komt daarnaast beter tot uiting in deze Netflixserie dan in de gelijknamige verfilming uit 2004. Toen speelde Jim Carrey de graaf. Nu kruipt Neil Patrick Harris – Broadwayster en Barney Stinson (uit How I Met Your Mother ) – in de huid van de plaaggeest. En dat doet hij met verve: Harris lijkt ontzettend veel plezier te beleven aan de talloze gedaantewisselingen die graaf Olaf ondergaat, en de paar liedjes die worden gezongen. Eerst heeft hij een baardje, een unibrow – één wenkbrauw – en een gebitje. Tegen het einde is hij verkleed als een wulpse secretaresse.

‘Volwassenen dragen geen kostuums’, zo wordt terloops aan de kijker gemeld, hoewel graaf Olaf en zijn bende dat wel doen. De kinderen zijn juist diegenen die zichzelf zijn, die geen rol aannemen. Ze zijn slimme uitvinders en belezen boekenwurmen. Voortdurend wordt ze echter de betekenis van (moeilijke) woorden uitgelegd. De engelachtige Violet – de talentvolle Malina Weissman wordt een groot actrice – kan het niet laten de correctie van zo’n pedante volwassene te pareren met een nog scherpzinnigere observatie.

Ook rationeel denken is voorbehouden aan de kinderen. Zij ontmaskeren keer op keer graaf Olaf en stuiten dan op (volwassen) ongeloof. Dat is een evidente knipoog naar het leven, die afkomstig is uit de boekenreeks: je moet kinderen serieus nemen; je moet naar ze luisteren. Vandaar dat zelfs het gebrabbel van baby Sunny wordt ondertiteld. Dat is niet uitsluitend hilarisch, dat onderschrijft ook het denkvermogen van een zuigeling, dat werkelijk van belang is voor de serie.

Verder valt het kleurrijke gehalte van de sets op. Die doen denken aan de films van Wes Anderson. De landhuizen van de voogden zijn aangekleed met tapijten en schilderijen, en ademen elk een eigenzinnige sfeer. En producent Barry Sonnenfeld, bekend als regisseur van Men in Black (1997), heeft een uitstekende cast samengesteld. De Hollywoodveteraan, die zelf ook vier afleveringen regisseert, heeft gekozen voor een diverse groep acteurs.

De rollen van bankier Poe en tante Josefien (Alfre Woodard) worden – in tegenstelling tot de film uit 2004 – vertolkt door Afro-Amerikanen. Datzelfde geldt voor de rol van de Hook-Handed Man, die wordt vertolkt door de oorspronkelijk Afrikaanse Usman Ally. Oom Montgomery wordt gespeeld door de in India geboren Aasif Mandvi. Het is derhalve geen onmogelijkheid meer: dat drie witte kinderen een gekleurde oom of tante kunnen hebben. In het paradigma van A Series of Unfortunate Events kan dat gewoon. De makers hebben daarnaast Will Arnett, Cobie Smulders, Don Johnson, Joan Cusack en Catherine O’Hara weten te strikken. Deze oudgedienden vormen met de kinderen – ook Louis Hynes is waardevol als Klaus, evenals de schattige baby (Presley Smith) – een fijn gezelschap.

Naar verluidt is de serie overigens de duurste Netflix-productie tot nu toe – en de andere negen boeken van Handler worden ook nog bewerkt tot twee seizoenen. Dan mogen de verwachtingen ook hoog liggen. En hoewel A Series of Unfortunate Events geen meesterwerk à la Stranger Things is, scheelt het niet veel. Het is onomstotelijk een schitterende aanwinst in de Netflixcatalogus, die je ook nog eens samen met je kinderen kan kijken – die zijn, zo blijkt uit de serie, namelijk slimmer dan je denkt.