A Love Song for Latasha: persoonlijk, abstract en poëtisch

De 15-jarige Latasha Harlins werd in 1991 op koelbloedige wijze vermoord door een Koreaans-Amerikaanse uitbaatster van een supermarkt in Los Angeles. De tiener zou hebben geprobeerd een pak sinaasappelsap te stelen, waarop ze in het achterhoofd werd geschoten. De beschuldiging bleek echter quatsch; Harlins had – te zien op beelden van beveiligingscamera’s – al 2 dollar in haar handen. Het incident blijkt achteraf gezien samen met de mishandeling van Rodney King de katalysator van de rellen in Los Angeles in 1992. Maar filmmaker Sophia Nahli Allison houdt het persoonlijk, abstract en poëtisch, in haar lofzang op Harlins.

In de openingsscène zien we een vrouw, een visuele metafoor voor Harlins wellicht. Ze staat op rotsen aan de kust, haar witte jurk deint. Vervolgens zien we tableaus van het hedendaagse leven in South Central Los Angeles. Opnieuw filmt de camera een jonge vrouw, die in slow-motion wordt gefilmd terwijl ze zwemt. Het zijn fijne, dromerige ensceneringen, die ons dichterbij brengen bij de jonge vrouw die Harlins was en het leven dat ze leidde.

Later komt Harlins’ nicht aan het woord, een leeftijdsgenoot. Ze haalt herinneringen op aan Latasha. Ze leest een brief voor waarin de 15-jarige haar ambities uitspreekt. Allison begeleidt de woorden met prachtige veelzeggende beelden en begrijpelijke tranen. Dit sorteert een melancholisch effect. De film doet in dat opzicht wat de titel belooft, de liefde verklaren aan een tiener die te vroeg stierf. Een tiener die evenwel een grote impact had op het leven in de Verenigde Staten. Getuige alleen al de trits aan hiphopnummers die aan haar werden gewijd.